Rozdział 2. Ma na imię Desmond

Witajcie!Chcę Wam podziękować za komentarze, zwłaszcza, że były to same pozytywne komentarze! :) Cieszę się niezmiernie, że Wam się podoba. Pierwszy raz prowadzę bloga o tematyce Dramione, i za wszelkie uwagi dotyczące opowiadania (i samego bloga) będę wdzięczna. Nie znam jeszcze wszystkich opcji, jakie oferuje ten portal, ale staram się szybko nadrobić zaległości. :)Postaram się dodawać notki, co 1-2 tygodnie. Zależne to będzie oczywiście od moich możliwości czasowych. Gdyby ktoś miał do mnie jakieś pytania to proszę pisać w komentarzach, będę na nie systematycznie odpowiadać. Angusa - dziękuję za uwagę dotyczącą weryfikacji obrazkowej. Nie miałam pojęcia, że coś takiego tu jest. Zgodnie z zaleceniem - usunęłam. ;) Przepraszam Cię za spam, to już się więcej nie powtórzy. Jestem od niedawna wierną czytelniczką Twojego bloga. Cudeńko! :)Izka Mazur:1) O ile pamiętam znalazłam go na portalu mylog.pl. Jak znajdę dokładny adres to podam :)2) Tak, mój pierwszy o tematyce Dramione. 3) I piszę regularnie i mam już kilka następnych rozdziałów napisanych. Jednak ciągle przychodzą mi do głowy nowe pomysły i staram się to dodać, do historii. Ogólnie na dzień dzisiejszy mam zarys całego opowiadania. Nie przedłużając... zapraszam! :)
 

         Hermiona kończyła układać książki na najniższej półce w swojej nowej sypialni. Był to spory, prostokątny pokój. Gryfonka po wielu namysłach zdecydowała się ostatecznie na liliowy kolor ścian. I coraz bardziej była pewna, że to jak najbardziej trafna decyzja. Na przeciwko drzwi znajdowała się drewniana, trzydrzwiowa szafa ze sporym lustrem, komoda i biblioteczka. Obok biblioteczki znajdowało się biurko. Na biurku leżał nowy laptop (poprzedni przeszedł na zasłużoną emeryturę) – Hermiona nie potrafiła zrezygnować z niektórych mugolskich wynalazków, a serfowanie po Internecie sprawiało jej dużo radości. Obok biurka stał mały, drewniany stolik i dwa zielone fotele. Po drugiej stronie pokoju, w rogu stało spore łóżko z baldachimem. Baldachim był marzeniem Hermiony jeszcze z czasów dzieciństwa, i korzystając z okazji postanowiła zrealizować to marzenie. Na środku pokoju znajdował się puchaty, czerwony dywan. Przy biblioteczce były drzwi do łazienki. Hermiona nigdy do takich prac domowych, jak układnie książek na półce, nie używała magii. Zawsze wolała każdy, nawet najmniejszy detal, ułożyć według własnego uznania. Gdy na półkę włożyła ostatnią książkę usłyszała ciche pukanie do drzwi.

       - Proszę.

       - Hej, Mionka. – do pokoju zajrzała Ashley. – Mogę?

       - Ash, nie zadawaj takich pytań tylko wejdź.

    - Dzięki, słońce. – młoda kobieta weszła do pokoju z dwoma kubkami gorącej czekolady. – Chcę z Tobą o czymś porozmawiać. – jej mina zdradzała, że temat jest dosyć poważny.

     - Siadaj. – Hermiona wskazała jej fotel. Dziewczyna postawiła kubki na stoliku i usiadła na fotelu, po chwili dołączyła do niej Gryfonka. – Co się stało? Bo Twoja mina nie jest za ciekawa.

     - Widzisz... Jest pewna sprawa, która mnie strasznie gryzie. I chcę ją naprostować. Uznałam, że powoli chcę uporać się ze swoją przeszłością. – upiła łyk gorącego napoju. – Pamiętasz jak byłyśmy jeszcze małe i powiedziałam Ci, że moi rodzice nie żyją?

        - No tak. I nigdy więcej nie chciałaś poruszać tego tematu.

       - Zgadza się, widzisz to nie jest zbyt łatwy temat, ale... Tak naprawdę oni żyją.

      - Żyją? – Hermiona nawet nie starała się ukryć zdziwienia. – Ale jak to możliwe?

     - Ja Cię strasznie przepraszam, że wtedy nieźle nakłamałam...ale nie miałam wyjścia. Dalej nie jestem gotowa żeby o nich...zwłaszcza o ojcu porozmawiać. Za niecały miesiąc są moje urodziny i będzie na nich mój brat. Z nim i z mamą zawsze miałam najlepsze kontakty. Wybacz, że okłamałam Cię, że moi rodzice nie żyją. Naprawdę nie miałam wyjścia, mimo iż moja mama i brat zawsze mnie wspierali.

       - Ale skoro masz z nimi dobre kontakty to czemu nigdy ich nie widziałam?

     - Hermi, to naprawdę długa historia i na pewno wyjdzie jeszcze z niej niejedno moje kłamstwo, ale proszę Cię, jeszcze nie teraz.

     - Rozumiem Cię. – Hermiona położyła swoją dłoń na dłoni Ashley. Panna Granger odczuwała mieszankę przeróżnych emocji, pozytywnych i negatywnych. Postanowiła jednak nie naciskać przyjaciółki w temacie, który wyraźnie nie był dla niej łatwy. – I jeśli będziesz gotowa to chętnie z Tobą porozmawiam.

     - Dziękuję. – Ash spojrzała na nią z wdzięcznością. – Jeśli wszystko pójdzie dobrze za miesiąc poznasz mojego brata.

     - Nie mogę się już doczekać. – uśmiechnęła się. – O nim też nic nie wspomniałaś.

      - Ja też nie mogę się doczekać, trochę się denerwuję i wiesz, on jest w Twoim wieku i jest singlem. – puściła do niej oczko.

      - Ashleeeeeeey, proszę Cię! – Hermiona zarumieniła się. – Wiesz, że nie szukam nikogo.

       - Wiem, ale miłość przychodzi niespodziewanie. – Ash pokazała jej język.

       - Nie baw się w swatkę. – Miona pogroziła jej palcem.

       - Oj weź, Kochana, pasowalibyście do siebie.

      - Tak, tak. - Hermiona machnęła ręką. - Zmieniając temat, zdecydowałaś się, gdzie urządzasz urodziny?

      - Zdecydowałam. Za 15 minut przyjedzie Jacob i jedziemy do klubu Shine wynająć jedną z sal.

       - Czyli zamknięte impreza w gronie najbliższych?

- Pewnie, Ty, ja, Jacob, Ginny, mój braciszek i właściciel klubu, który jest jego bardzo dobrym znajomym. W sumie dzięki niemu możemy wynająć salę ze sporą zniżką, Shine nie należy do najtańszych, niestety.

      - Szalejesz Kochana, ale w końcu raz w życiu kończy się dwadzieścia sześć lat.

       - Dziękuję, że mi przypomniałaś o moim wieku.

       - Nie przesadzaj, ja jestem tylko trzy lata młodsza.

       - Pogadamy za trzy lata! - Ash pogroziła palcem przed nosem Hermiony. –I Mionka jeszcze jedna sprawa dotycząca mojego brata, daj mu szansę.

       - O jakiej szansie mówisz?

      - Po prostu wysłuchaj go, myślę że ma Ci coś do powiedzenia. I proszę, nie pytaj o nic więcej.

      - Ash, poczekaj chwilkę. Mam wrażenie, że Twój brat mnie zna a ja wiem o nim tylko tyle, że jest Twoim bratem. Nawet nie znam jego imienia. O co tu chodzi?

       - Wybacz, obiecałam mu, że nic Ci nie powiem.

       - Czyli on mnie zna, tak?

    - Wiesz co, chyba Jacob już jest. – Ash wstała i szybkim krokiem skierowała się w stronę drzwi. – Także, widzimy się wieczorem.

      - No poczekaj, ehh. – Hermiona przeczesała ręką włosy. Dziewczyna wstała i podeszła do okna. – Oczywiście, Jacob już jest. – spojrzała na pusty podjazd przed domem. – O co Ci chodzi wariatko...

***

     Panna Granger czytała w salonie Najdziwniejsze przypadki medyczne, z zewnątrz dochodziły odgłosy bawiących się dzieci. Dochodziła godzina osiemnasta, Ashley nie wróciła jeszcze ze spotkania z właścicielem klubu a Ginny miała zostać na noc w Norze. Z impetem zamknęła opasłą książkę, gdy po raz piąty czytała tę samą stronę i odłożyła tom na stolik.

       - Nawet nie wiem o czym czytam. - westchnęła. Jej myśli po raz kolejny powędrowały do rodziców. Brunetka bardzo często o nich myślała, a jeszcze częściej pojawiała się pokusa odnalezienia ich i sprowadzenia. - Hermiona, uspokój się. - skarciła samą siebie na głos. Spojrzała na zegar stojący na kominku przy zdjęciach. Jego wskazówki pokazywały, że zbliża się godzina osiemnasta. Co oznaczało, że... – Harry zaraz przyjdzie. – uśmiechnęła się brunetka. Wstała i poszła do kuchni przygotować do podania wcześniej kupione jagodowe ciasto. Gdy kończyła wyciągać z górnych szafek kuchennych talerzyki i kubki na herbatę, usłyszała dzwonek do drzwi.

    -Harry! Jak dobrze Cię widzieć! – Hermiona rzuciła mu się na szyję. Czarnowłosy zachwiał się lekko.

       - Hermiona, zaraz mnie udusisz! – zaśmiał się. – Ja też się cieszę, że Cię widzę, siostrzyczko. – przytulił ją mocno. W takich chwilach oboje czuli się najbezpieczniej. Kochali się jak prawdziwe rodzeństwo.

        - Chodź, siadaj na fotelu. – Hermiona wciągnęła go do domu i wskazała sofę. – Zaraz mi wszystko odpowiesz, tylko przyniosę ciasto. – dziewczyna zniknęła w kuchni i po chwili wróciła z tacą, na której było ciasto i dwa kubki z gorącym napojem. Postawiła wszystko na stoliku i usiadła na kanapie obok chłopaka. – No słucham, opowiadaj.

      - Oj siostra. – uśmiechnął się. – Ty się nic nie zmieniłaś, ciągle taka szalona i roztrzepana.

       - Nie żartuj sobie ze mnie. – pokazała mu język. – Twoja wiadomość była strasznie tajemnicza.

      - Nie tajemnicza, konkretna. – poprawił ją. – Po prostu nasza kochana profesor McGonagall obchodzi za tydzień pięćdziesięciolecie swojej pracy, więc powstał pomysł zorganizowania małego przyjęcia z udziałem nauczycieli i prefektów. I tu pytanie do Ciebie, czy zgodzisz się odwiedzić Hogwart w przyszłym tygodniu na cały weekend? - młody mężczyzna upił łyk gorącej herbaty.

       - Pytanie, oczywiście że tak! Muszę tylko załatwić sobie urlop w pracy.

       - Nie musisz, już załatwiłem. Twoja zgoda to czysta formalność.

      - Widzę, że ja już nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia. - zaśmiała się. - Kto jeszcze będzie z naszych znajomych?

      - Ty, ja, Neville, Padma Patil, Anthony Goldstein, Ernie Macmillan i Draco Malfoy. I tu czeka Cię zaskoczenie, zgaduj kto wpadł na pomysł zorganizowania całego przyjęcia.

       - A nie Ty?

       - A to było by zaskoczeniem dla Ciebie?

       - No nie wiem, Neville? Padma?

       - Pudło razy dwa.

      - Więc to na pewno Malfoy. – zaśmiała się Hermiona a Potter spojrzał na nią znacząco. – No nie mów, że to on. – dziewczyna omal nie upuściła kubka z herbatą.

       - Zgadłaś. Brawo dla Ciebie.

     - Żartujesz sobie ze mnie? Ja mam uwierzyć, że na to wszystko wpadł Malfoy?!

      - Wiesz, Hermiona, on się zmienił. Mówię absolutnie poważnie, z dawnego Draco nie zostało absolutnie nic.

    - Nie wierzę. – Gryfonka wstała z kanapy i przeszła się kilka razy po salonie. – Harry, poważnie?

      - Nigdy nie byłem poważniejszy. – jego mina wyjaśniała wszystko.

     - I co, jeszcze mi powiesz, że wieczorami spotykacie się w Trzech Miotłach na kufel kremowego piwa? I to razem z Neville’m!

       - Tylko w piątki.

       - Harry! – dziewczyna podniosła ton głosu.

     - Czego się denerwujesz? Przecież nawet nie wiesz nic o nim, a Draco naprawdę się zmienił.

     - Źle mnie zrozumiałeś. Ja nie jestem zła, ale ogromnie zaskoczona. Postaw się na moim miejscu, jak byś zareagował na TAKĄ wiadomość? Ty, Neville i Draco, popijający kremowe piwo jak najlepsi kumple! – ponownie usiadła obok niego.

       - Rozumiem, to brzmi idiotycznie ale taka jest prawda, siostra. Z resztą, Draco pytał o Ciebie, chyba z Tobą też chce poprawić relacje.

        - To dopiero brzmi idiotycznie. – zaśmiała się nerwowo.

        - Jakkolwiek by to nie brzmiało, będziesz miała okazję się przekonać. Ale Hermi, niedługo będę lecieć więc chcę Ci przedstawić szczegóły wszystkiego. Otóż, całe przyjęcie odbędzie się w hotelu w Hogsmeade, który należy do Dracona. Dzięki temu Minerwa niczego się nie domyśli. Oczywiście, Ty i reszta prefektów macie zapewniony nocleg na czas pobytu.

        - Niech zgadnę w hotelu Malfoy’a.

       - Punkt dla Ciebie. Przyjedziecie w piątek wieczorem a przyjęcie będzie w sobotę wstępnie o dwudziestej. W niedzielę planowany jest wasz powrót.

        - Mam coś ze sobą zabrać szczególnego?

      - Myślę, że raczej nie. Padma zadbała o wszystko, wczoraj była na ulicy Pokątnej i kupiła potrzebne rzeczy, a Skrzaty zaoferowały pomoc w przygotowaniu jedzenia. Ale siostra – Harry przyjrzał jej się uważnie – na pewno wszystko jest u Ciebie porządku? Jakieś masz smutne oczy.

        - Wydaje Ci się. – Hermiona szybko odwróciła wzrok.

       - Hermiona, nie rób ze mnie głupka, przecież widzę. Poza tym wcale się nie ucieszyłaś na myśl o powrocie do Hogwartu.

      - Nie, to nie tak, cieszę się bardzo, tylko... Myślałam dziś o rodzicach, poza tym Ashley dziwnie się zachowuje, chce mnie swatać ze swoim bratem, wariatka.

       - To ona ma brata?

      - Tak ma, ale to skomplikowana historia. – dziewczyna machnęła ręką. – Nawet mam wrażenie, że on mnie zna. Przynajmniej tyle się domyśliłam.

       - Nie domyślasz się kim on może być?

       - Niestety.

    - To dziwne, że nigdy wcześniej o nim nie wspomniała a teraz nawet sugeruje Ci coś więcej. – zamyślił się Potter.

     - Oh, Harry, to pewnie zwykłe wygłupy i nie ma o czym mówić. Z resztą, niedawno  jak byłam na zakupach to poznałam całkiem fajnego chłopaka. Ma na imię Desmond. Dał mi swój numer telefonu.

       - O proszę, cieszę się, że kogoś masz. – Harry uśmiechnął się.

      - Nie mam nikogo, Harry. Jeszcze nie wiem czy się do niego odezwę. W takich sprawach nie ma się co śpieszyć, znasz mnie.

***

   Młody Potter opuścił dom Hermiony blisko północy. Postanowił przed powrotem do Zamku odwiedzić swojego przyjaciela. Teleportował się i już po sekundzie był przed jego rezydencją W oknach, na parterze, świeciło się światło. Podszedł do drzwi i zapukał energicznie. Po chwili drzwi otworzył mu gospodarz domu i zanim zdążył się przywitać, Harry zapytał:

        - Stary, dlaczego mi nie powiedziałeś, że masz siostrę?