Rozdział 5. Hermiona, zalicz imprezę u McGonagall, przy okazji zalicz też Malfoy’a

           Witam:)

Wiem, że notka miała być jutro ale nie wiem czy będę mieć czas. Chyba się nie gniewacie za to! ;)

Wiele osób pytało mnie o poprzedni szablon. Podaję więc link skąd go pobrałam. 

http://skrzydlata-galeria.blogspot.com/2013/04/szablon-dramione.html

Obecnie pracuję nad miniaturką "Delegacja", planuję tam dodać wątek +18 tak bardzo lubiany przez wszystkich fanów Dramione. ;)
Dziękuję za Wasze komentarze! Jest to dla mnie niezwykła motywacja do dalszego pisania:)

--------------

            - Dlaczego czas z Tobą tak szybko mi mija?

            - Ja mam dokładnie takie same odczucie, Kochanie. – chłopak pocałował Ashley w czoło. Oboje leżeli nadzy na łóżku w hotelowym pokoju, przykryci kołdrą.

            - Kiedy się teraz spotkamy?

            - W przyszłym tygodniu, ten weekend mam zajęty. Muszę być w Hogwarcie.

            - Wiem, Hermiona mówiła mi i Ginny przy śniadaniu. – westchnęła dziewczyna. – Ale obiecaj, że przyszły weekend spędzimy razem.

            - Obiecuję. Kocham Cię.

            - Ja Ciebie też. Musimy być ostrożniejsi. Wydaje mi się, że Ginny zaczyna coś podejrzewać. Jacob tym bardziej.

***

            - Dla mnie jeszcze płatki czekoladowe. Śniadanie bez płatków to nie śniadanie. I kup kocimiętkę dla McGonagall w ramach prezentu ode mnie.

            - Nie skomentuję tego. – mimo to dziewczyna cicho zaśmiała się . - Ginny, ta lista zakupów już teraz nie ma końca. – Hermiona dopisała na samym dole kartki płatki dla swojej przyjaciółki. – Nie wiem dlaczego ja mam robić zakupy skoro za dwa dni będę w Hogwarcie.

            - Miej pretensje do siebie. – Ginny usiadła przy stole kuchennym, obok Hermiony. – Sama układałaś dla nas grafik, żeby lepiej zorganizować prace domowe. Nie moja wina, że Twój wyjazd wypadł w Twój dyżur. Ciesz się, że przejmuję Twój dyżur zmywania w ten weekend. – pogroziła jej palcem.

            - Jaka Ty jesteś wspaniałomyślna. Gdybyś go przejęła, to nie zmywałabym za tydzień za Ciebie, wredoto. Okej, chyba mam wszystko zapisane. – Hermiona przejrzała jeszcze raz listę z zakupami. – Dobra, idę do sklepu. Chociaż niektórzy, czyli Ginny, mają dzień wolny,
a niektórzy, czyli ja, idą na drugą zmianę do pracy.

            - Oj już nie marudź, Ty marudo. Umówiłam się z Blaise’m, że pomogę mu w papierkowej w robocie. Jego wspólnik jest na urlopie.

            - A właśnie. Wiesz, że Ashley organizuje urodziny w Shine. O ile mnie pamięć nie myli to klub Twojego ukochanego. I podobno Blaise to bardzo dobry przyjaciel jej brata, wiesz może o kim mowa?

            - Z ręką na sercu nie mam pojęcia. Mogę podpytać dziś Blaise. Odbiorę! – Ginny zerwała się z miejsca i z prędkością światła podbiegła do telefonu stacjonarnego, który został zakupiony głównie dla potrzeb Ashley. Ginny była zafascynowała takim urządzeniem (Artur Weasley był naprawdę dumny ze swojej jedynej córki, że jako jedyna z rodziny wykazała zainteresowanie mugolskimi wynalazkami) więc nie przepuszczała żadnej okazji żeby z niego skorzystać. Hermiona w tym czasie zakładała jesienny płaszczyk, ostatnio się ochłodziło i nie chciała się przeziębić.

            - Kto dzwonił? – zapytała, gdy Ginny odłożyła słuchawkę.

            - A jak myślisz? – panna Wesley oparła się o drzwi. Jej mina zdradzała wszystko.

            - Jacob?

            - Otóż to, szuka swojej narzeczonej.

            - Przecież jest w pracy. - Hermiona spojrzała zdziwiona na swoją przyjaciółkę.

            - No widzisz, taką wersję przedstawiła nam a jemu powiedziała, że ma dziś wolne i ma coś do załatwienia na mieście. To już nie pierwszy taki telefon. – Ginny pokręciła
z niedowierzaniem głową. – Hermiona, zalicz imprezę u McGonagall, przy okazji zalicz też Malfoy’a i wracaj szybko z Hogwartu, musimy dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi. Przestaje mi się to podobać.

***

            Panna Granger weszła do dużego centrum handlowego w samym sercu Londynu, gdzie można było kupić dosłownie wszystko. Na parterze był duży sklep z artykułami spożywczymi i kilka restauracji, do których wiele razy dziewczyny chodziły na obiad. Najczęściej wtedy, kiedy żadna nie miała ochoty na gotowanie. Pierwszym piętrem całkowicie zawładnęły sklepy odzieżowe z najbardziej wyszukanymi markami z całego świata. Natomiast na drugim piętrze było kino, kręgielnia i niewielkie SPA, z którego bardzo często korzystała Ginny. W końcu przed dobrą imprezą najlepszy jest dobry masaż. Hermiona udała się wprost do sklepu spożywczego, nie chciała tracić czasu na bezcelowe chodzenie po sklepach. Co i tak nie bardzo ją interesowało, panna Granger nie była typową kobietą i zakupy nie były jej życiowym celem. Jej złota zasada na zakupach brzmiała „wejść, kupić i wyjść”. Nawet buty, które tak bardzo kochała, i miała ich tak wiele, potrafiła wybrać w kilka minut. Najczęściej wybierała nowe w Internecie i sprawdzała, gdzie może je dostać. Następnie wcielała w życie swoją zasadę. Kiedyś Ginny uznała, że jej przyszły mąż będzie zachwycony, bo rzadko można spotkać kobietę, która nie lubi wielogodzinnych zakupów. Wyjazd za dwa dni, a jeszcze musiała się spakować, za czym szczególnie również nie przepadała. Chociaż tym razem wystarczyła malutka walizeczka a nie ogromny kufer, który zabierała co roku do Hogwartu. Wzięła koszyk na zakupy i ruszyła wzdłuż alejek szukając potrzebnych produktów spożywczych. Większość rzeczy z listy to oczywiście kaprys jej przyjaciółki, Ginny. Czasem mam ochotę jej coś zrobić, pomyślała Hermiona wkładając do koszyka czekoladowe płatki śniadaniowe. Ulubione panny Weasley. Ginny. Jej ukochana przyjaciółka z Hogwartu. Dziewczyny od początku poczuły nić porozumienia i z dnia na dzień ich znajomość stawała się coraz bardziej zażyła. Nigdy przed Ginny nie miała żadnych tajemnic, zawsze mogła liczyć na jej dobrą radę i wsparcie. Jej ulubioną częścią wakacji był pobyt w Norze, kiedy spędzała czas razem z cudowną rodziną Weasley’ów i Harry’m. Uśmiech pojawiał się na jej twarzy za każdym razem, gdy przypominała sobie kibicowanie razem z Ginny chłopakom, którzy grali w Quidditch’a w ogródku państwa Weasley. Czas bywa okrutny i zmienia wszystko. Teraz Artur i Molly mieszkają sami, bo wszystkie pociechy wyfrunęły z domu rodzinnego. Oczywiście jak tylko to było możliwe Ginny, Harry, Hermiona oraz George z żoną Angeliną i dziećmi – trzyletnim Fred’em i roczną Roxanne, odwiedzali państwa Weasley. Wtedy wracała namiastka, tego co było kiedyś. Hermiona po uszy zakochała się w dzieciach George’a i Angeliny, Pierworodny syn George’a był uroczy i przejawiał już zachowania idealnie pasujące do swojego taty i zmarłego wujka, Fred’a. Mały psotnik. A Roxanne… jej nie dało się nie kochać. Hermiona zawsze chciała mieć taką córeczkę. Kiedy myślała o swojej przyszłej rodzinie w jej wyobraźni zawsze widziała dwójkę dzieci – córkę i syna. Bianca lub Isabella to imiona dla córki, a Harrison dla syna. I oczywiście Sam. Kot, dla którego wybrała już imię, ale jeszcze nie miała. To będzie przyszły, domowy zwierzak. Bardzo tęskniła za Krzywołapem, który odszedł trzy lata temu. Do kompletnej rodziny brakowało jej tylko wizji męża. Jeszcze nie spotkała odpowiedniego kandydata, który zostały by jej kochanym mężem, odpowiedzialnym i opiekuńczym ojcem jej dzieci i oczywiście opiekunem Sam’a. Jeśli przypuszczenia Ginny były prawdziwe to Ashley była największą idiotką na świecie. Chociaż bardzo kochaną idiotką. Panna Wilson miała cudownego narzeczonego, który zrobiłby dla niej wszystko, a ona zaczynała coś odwalać. Tak przynajmniej twierdziła Ginny. Hermiona oddałaby wszystko za kochającego chłopaka, takiego jak Jacob Morgan.

            - Hermiona, to Ty? – z rozmyślań wyrwał ją męski głos.

            - Desmond? Miło Cię widzieć. – Granger uśmiechnęła się do bruneta.

            - Ciebie też. Nawet nie wiesz jak się cieszę, że w końcu Cię spotkałem. – chłopak spojrzał na wypakowany do granic możliwości wózek Hermiony. – Jak Ty miałaś zamiar zabrać się z tym wszystkim do domu?

            Hermiona jeszcze nie wiedziała czy chłopak pochodzi z rodziny czarodziejów. To był dobry moment na delikatne sprawdzenie go. Uśmiechnęła się szczerze.

            - Cóż, prawdę mówiąc chciałam się teleportować z tym całym majdanem. – zaśmiała się, a Desmond razem z nią.

            - Musisz mnie nauczyć jak to się robi.

            Jednak mugol.

            - A tak naprawdę, dopiero teraz zauważyłam ile tego nabrałam. Ale cóż, moja lista zakupów nie kłamie. – dziewczyna pomachała mu przed nosem kartką wyrwaną z zeszytu w kratkę.

            - Faktycznie sporo, masz chyba sporo domowników.

            - Oprócz mnie, to dwójkę. – Hermiona podeszła do kasy. A Jacob ustawił się za nią.

            - Czyżby mąż i dziecko? – Granger miała wrażenie, że usłyszała pewne zawahanie w jego głosie.

            - Nie, nie. Nie mam męża, a tym bardziej dzieci. Mieszkam z moimi przyjaciółkami, wynajmujemy dom.

            - Oh, rozumiem. – uśmiechnął się z wyraźną ulgą. – Może pomogę Ci się z tym zabrać? Mój samochód stoi na parkingu przy centrum.

            - Cóż… - Hermiona zawahała się.

            - Nie daj się prosić. – Desmond uśmiechnął się niesamowicie czarująco, odsłaniając rząd idealnie białych zębów. Rodzice byliby dumni, pomyślała Hermiona.

            - Właściwie, czemu nie. Mam nadzieję, że masz spory bagażnik.

            - Myślę, że sobie poradzimy.

***

            - Myszko, dziękuję Ci za pomoc. Od kiedy Marcus jest na urlopie nie ogarniam tych papierów. To on się zajmował rezerwacjami, fakturami i całą resztą tego niepotrzebnego stosu makulatury. – Blaise uśmiechnął się do swojej dziewczyny.

            - Nie przesadzaj, to nie jest takie trudne. – Ginny oderwała wzrok od faktury z poprzedniego zamówienia. – Co słychać u Marcus’a? Jak się czuje świeżo upieczony tatuś?

            - Jest szczęśliwy chociaż bardzo niewyspany. Mała Alice to wykapana mamusia. Przy okazji Marcus zaprosił nas w przyszłym tygodniu na obiad, chce nam oficjalnie przedstawić swoją pociechę.

            - Bardzo chętnie. Już dawno chciałam poznać Maddie i Marcus’a. Tylko wiesz, nie mam zbytnio podejścia do dzieci.

            - Nie wierzę. – Blaise uśmiechnął się. – Zobaczysz, pokochasz Alice. Ginny, mam pytanie. Myślałaś o tym żebyśmy zamieszkali razem? – wypalił bardzo szybko, wprawiając ją w zakłopotanie.

            Panna Weasley z wrażenie upuściła długopis i spojrzała z szeroko otwartymi oczami na swojego chłopaka. Poczuła w środku nieprzyjemne ukłucie, wspólne mieszkanie to już kolejny etap związku. Bardziej zaawansowany.

            - Szczerze, nie myślałam o tym. Wynajmuję z dziewczynami dom i opłaciłyśmy czynsz na rok z góry. Nie mogę ich wystawić.

            - A za rok? – chłopak nie ustępował. Ginny uśmiechnęła się. Jak mogła mieć wątpliwości? Była gotowa na bardziej zaawansowany etap związku. Blaise był odpowiedni.

            - To już bardziej prawdopodobna opcja. Wynajęłyśmy dom na rok, do tego czasu Ashley wyjdzie za mąż, my zamieszkamy razem a Hermiona pewnie wróci do swojego mieszkania.

            - Raczej wątpię. – Blaise uśmiechnął się zadziornie. – Draco ma zamiar pokręcić się obok niej.

            - Mówisz poważnie? – w oczach Ginny pojawiły się wesołe iskierki. – Wpadła mu w oko?

            - Kochanie, ona wpadła mu w oko lata temu.

            - O czym Ty mówisz? Blaise, proszę powiedz mi! – Ginny podbiegła do swojego chłopaka i siadła mu na kolanach. Całkowicie zapomniała, że miała wypytać swojego chłopka o urodzinową imprezę Ashley.

            - Nigdy nie zastanawiałaś się dlaczego Draco podrywał każdą ładną dziewczynę w Hogwarcie? – panna Weasley pokręciła przecząco głową. – Otóż naszemu Arystokracie spodobała się pewna Gryfonka z burzą loków na głowie, a wiesz jakie poglądy wyznawała jego rodzina. Draco nie mógł się do niej zbliżyć, bo inaczej Lucjusz by go zabił. Więc musiał to sobie jakoś odbić.

            - No nie żartuj!

            - Nie żartuje. Każda panienka była próbą zapomnienia. Nieskutecznie, jak widać. Teraz jak znowu się spotkali myślę, że Draco nie odpuści i spróbuje zbliżyć się do niej.

            - Da radę wytrzymać z jedną dziewczyną?

            - Skoro przez tę jedną dziewczynę podrywał wszystkie inne, to myślę, że da.

            - To chyba będzie miał konkurencję. – Ginny przytuliła się do chłopaka. – Jakiś Desmond kręci się już obok.

***

            - Co powiesz na kawę? – Desmond kończył wkładać siatki z zakupami Hermiony do bagażnika.

            - Bardzo chętnie, ale nie teraz. – panna Granger uśmiechnęła się przepraszająco. – Dziś idę jeszcze do pracy a potem musze się pakować, bo… bo… mam zjazd absolwentów mojej szkoły.

            - O to miło. Niedawno też byłem na podobnym zjeździe, z okazji osiemdziesięciolecia mojej szkoły. – Desmond zamknął bagażnik. – Gdzie jedziemy?

            - Ravensbury Road 27. – Hermiona usiadła na miejscu pasażera.

            - Zapnij pasy.

            - Dzięki za podrzucenie. – panna Granger odezwała się dopiero, gdy chłopak zatrzymał się na podjeździe domu dziewczyn. Całą drogę nadawał Desmond.

            - Nie ma za co. Spotkamy się po Twoim zjeździe? Jeśli oczywiście będziesz mieć czas.

            - Jasne. Mam Twój numer, odezwę się i ustalimy termin spotkania.

            - Brzmi świetnie. – chłopak przysunął się i pocałował Hermionę w policzek. – Nie każ mi długo czekać.