Rozdział 6. Gdyby ktoś parę lat temu powiedział mi jak potoczą się nasze losy to nigdy bym mu nie uwierzyła

Kochani, wiele osób dopominało się o 6 rozdział, więc oto i on:)

Dziękuję za wszystkie komentarze, są one bardzo motywujące! Jesteście niesamowici!

Zapraszam do lektury a ja zabieram się za pisanie kolejnego rozdziału :)

clover.

-------

      - Małą czarną też zabierasz? – Ginny pomachała przed nosem Hermiony czarną sukienką na ramiączkach. Dziewczyna przygotowywała się do jutrzejszej wizytyw Hogwarcie. Kreacja wybrana przez pannę Weasley nie była odpowiednia na tego typu spotkanie.

         - Proszę Cię. – Hermiona przewróciła oczami. – Za taki strój Gryffindor straci ze sto punktów.

         - Za to całe męskie grono gości nie oderwie od Ciebie wzroku a punkty już Ciebie nie dotyczą. Pakuj ją. – Ginny wcisnęła sukienkę Hermionie w ręce.

         - Ja tam jadę uczcić pięćdziesięciolecie pracy McGonagall a nie wyrywać facetów. – Granger oddała sukienkę Ginny.

         - Ale jedno z drugim się nie wyklucza. – najmłodsza z Weasley’ów włożyła sukienkę do prawie kompletnie spakowanej torby swojej przyjaciółki. – Kto tam będzie?

         - Ja, Harry, Neville, Ernie Macmillan, Anthony Goldstein, Padma Patil, Draco Malfoy i prawdopodobnie Hanna Abbott oraz Pansy, pomaga trochę pani Pomfrey.

         - To już wiem, kto nie opuści Cię ani na krok. – Ginny rozsiadła się wygodnie na fotelu. – Ten sam facet, który odprowadził Cię tydzień temu do pracy.

         - Na Merlina. – Hermiona ukryła twarz w dłoniach. – On mnie tylko odprowadził! Czy dla Ciebie wszystko musi być jednoznaczne?

         - No wiesz, od czegoś trzeba zacząć. – Ginny uśmiechnęła się. Obiecała swojemu chłopakowi, że nie piśnie ani słowa o ich rozmowie.

         - Chyba najpierw trzeba chcieć... Ani słowa! – Hermiona pogroziła palcem swojej przyjaciółce, bo Ginny chciała coś powiedzieć. – Lepiej powiedz, co kupimy w prezencie ślubnym dla Ashley i Jacob’a?

         - O ile do ślubu dojdzie. – Ginny bawiła się końcówkami swoimi włosami, owijając je wokół palca. Hermiona spojrzała na nią z nieukrywanym zdziwieniem. – Lepiej powiedz co kupimy jej na urodziny?

         - Gin, o czym Ty mówisz? – Hermiona odłożyła szlafrok i usiadła bliżej swojej przyjaciółki. Zignorowała pytanie o prezent urodzinowy. – Wiesz o czymś więcej?

         - Słuchaj, ja nie chcę rozpuszczać fałszywych plotek ale odnoszę wrażenie, że ona nie jest z nim szczęśliwa. Zacznijmy od tych telefonów. Kiedyś cieszyła się na każde spotkanie jak szalona nastolatka, a teraz coraz częściej miga się od nich, zasłania pracą albo znajduje inne wymówki. Wraca o wiele później z pracy i zawsze jest wtedy taka szczęśliwa, uśmiechnięta od ucha do ucha. A jak wraca ze spotkania z Jacob’em...

         - Jest przygnębiona. – dokończyła Hermiona. Dziewczyna dokładnie przeanalizowała ostatnie zachowania Ashley, wszystko co powiedziała Ginny było prawdą. – Myślisz... myślisz, że ona kogoś ma?

         - Na początku też tak myślałam, ale teraz to już sama nie wiem. - Ginny usiadła po turecku na fotelu. – To przecież Ashley, to nie jest w jej stylu. To ona zawsze upominała mnie żebym nie podrywała każdego wolnego faceta w klubie. Ale ten wczorajszy telefon od Jacob’a, on naprawdę nie wiedział, gdzie ona jest.

         - Niby tak. – Hermiona podeszła do okna i usiadła na parapecie. – I co teraz zrobimy, przecież nie zapytamy się jej wprost, to idiotyczne.

         - Wiem, dlatego wpadłam na genialny pomysł, że możemy ją śledzić.

         - Okej, to jest jeszcze głupsze niż pomysł z pytaniem wprost.

         - Oj, Hermi, tylko tak dowiemy się prawdy. Bo jeśli zapytamy się wprost i okaże się, że nasze domysły są błędne to wyjdziemy na idiotki, a tak będziemy mieć sprawdzone informacje. No nie daj się prosić!

         - Dobra, ale zajmiemy się tym po urodzinach Ashley. Zobaczymy jak będą się zachowywać podczas imprezy. Umowa stoi?

         - Stoi! – Ginny klasnęła w ręce. – Już nie mogę doczekać się aż dowiemy się prawdy.

         - Szczerze? Ja się trochę boję, co może z tego wyniknąć. – Hermiona oparła głowę
o okno. – Jeśli okaże się, że Ash ma kogoś to wolę nie myśleć jaka awantura z tego wyjdzie. Jacob bywa bardzo zazdrosny. Z drugiej strony wcale nie chce mi się w to wierzyć. 

         - Nie zakładajmy najczarniejszego scenariusza, może zaczyna się trema przed ślubem
i potrzebuje więcej czasu dla siebie żeby spokojnie pozbierać myśli.

         - Możliwe, ciekawe jak Ty będziesz przeżywać ślub z Blaise’m. – Hermiona zachichotała pod nosem. Ginny rzuciła w nią poduszką.

         - Odczep się, na ślub się nie zanosi.

         - Dobra, dobra, teraz tak mówisz, a jak Blaise się oświadczy to będziesz najszczęśliwszą osobą na świecie.

         - Pewnie będę... kiedyś. Póki co jest dobrze i mi taki układ pasuje. Wolę tak poważną decyzję przemyśleć pięć razy niż wplątać się w taką sytuację jak z Harry’m. Do tej pory pamiętam jak mama truła mi tygodniami po rozstaniu z nim ale w końcu sobie odpuściła. Myślę, że tata jej przemówił do rozsądku. Na szczęście akceptuje mój związek z Blaise’mi darowała sobie uwagi co do zaręczyn i ślubu.

         - Ale się porobiło. Gdyby ktoś parę lat temu powiedział mi jak potoczą się nasze losy to nigdy bym mu nie uwierzyła. – Hermiona uśmiechnęła się niemrawo. – Ron się do mnie nie odzywa a na dodatek wyjechał do Rumunii, Harry i Neville przyjaźnią się z Draco, Twój związek z Harry’m rozpadł się i jesteś z Blaise’m, a ja...dobrze wiesz, dalej sama.

         - Przeszkadza Ci to? – Ginny spojrzała na przyjaciółkę. – A co z Desmond’em? Z buźki jest nawet niezłym ciachem. I chyba dość dzianym, widziałam jaką bryką odwiózł Cię do domu.

         - Przyzwyczaiłam się do tego, ale czasami bardzo jest mi z tym źle. Zwłaszcza wieczorami kiedy nie mam się do kogo przytulić, porozmawiać. – po policzku dziewczyny spłynęła samotna łza. – A Desmond, sama nie wiem. Jest fajny, ale nie wiem czy coś z tego będzie. Straszna gaduła z niego.

         - Hermi, kochanie. – Ginny podeszła do Hermiony siedzącej na parapecie i przytuliła ją. – Czemu nigdy mi o tym nie mówiłaś?

         - To nie jest dla mnie łatwy temat, z jednej strony jestem gotowa na rozpoczęcie poważnego związku, ale z drugiej strony nie chcę związać się z kimś przypadkowym, to musi być wyjątkowy facet, którego obdarzę zaufaniem i otworzę przed nim moje serce. Kiedyś myślałam, że wyjdzie coś fajnego z Ronem, ale on zawsze będzie dla mnie jak brat. I wiem, że ta bariera nigdy nie zniknie.

         - Hermiona, jeśli mam być szczera to cieszę się, że z Ronem skończyło się tak jak się skończyło. Nigdy nie widziałam Cię w roli jego żony, a mojej... bratowej? Nigdy nie byłam dobra w tych relacjach rodzinnych. Według mnie do Ciebie pasuje facet stanowczy, silny
i taki męski taki jak Dr...    

         - Przestań, proszę. – Hermiona przerwała Ginny. – Czego tak uwzięłaś się na Malfoy’a. Już drugi raz o nim wspominasz.

         - A skąd wiesz, że chodziło mi o niego? Okej, chodziło mi o niego. – dodała, widząc minę Hermiony. – Po prostu widziałam, że mu się spodobałaś. Tyle.

         - Proszę Cię, żadnego swatania. – panna Granger pogroziła jej palcem. - Ta mała czarna to jednak bardzo dobry pomysł. – uśmiechnęła się.

***

         Hermiona wróciła do swojej sypialni odświeżona po wieczornym prysznicu. Na jej łóżku siedziała całkowicie czarna sowa, obok niej leżał list. Panna Granger podeszła do stolika i wzięła ciasteczko, które podała sówce. Zwierzątko zahukało radośnie i wyleciało przez okno. Dziewczynie zabiło mocniej serce, bo rozpoznała na kopercie koślawe pismo dobrego, starego przyjaciela.

Hermiona!

Gdybyś tylko miała wątpliwości to ja, Ron Weasley. Twój (oby niebyły) przyjaciel. Sam nie wiem od czego zacząć. Jakich słów mam użyć aby wszystko Ci wyjaśnić i, co najważniejsze, szczerze przeprosić. Chociaż nie wiem, czy takie przeprosiny mogą coś zrekompensować. Jednak uznałem, że warto zacząć od tego. Wcale się nie zdziwię jeśli nie odpiszesz mi na ten list, w końcu w pełni na to zasłużyłem. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. I nie wiem czy gdybym był na Twoim miejscu to chciałbym mieć kontakt z takim padalcem jak ja. Mam nadzieję, że chociaż przeczytasz moje wypociny i spróbujesz mnie zrozumieć. Pozwolisz, że zacznę od początku…

Głęboko w pamięć zapadła mi nasza ostatnia rozmowa. Chociaż bardziej przypominało to kłótnię. Zachowałam się wtedy podle. Do mojego tępego, pustego i rudego łba nie docierały żadne logiczne argumenty. Nie mogłem zrozumieć dlaczego nie potrafisz mnie kochać tak jak ja Ciebie. Przecież przyjaźniliśmy się od pierwszej klasy. Chyba wydawało mi się, że to już połowa sukcesu. Dopiero teraz rozumiem jak bardzo byłem samolubny. Myślałem tylko o sobie i o tym jak bardzo byłem nieszczęśliwy. Zapomniałem całkowicie o Twoich uczuciach i potrzebach. Idiota. Pewnie to teraz pomyślałaś i masz całkowitą rację. Jestem idiotą. Po tym wszystkim uznałem, że najlepiej będzie jak całkowicie zerwę z Tobą jakikolwiek kontakt i ucieknę od tego wszystkiego. Charlie zaproponował mi pomoc przy smokach i uznałem, że będzie to idealna okazja to ucieczki. Tak, ucieczki. To właśnie zrobiłem. Nie wiele myśląc spakowałem swoje rzeczy i udałem się do Rumunii. I tu znowu okazałem się samolubem, bo myślałem tylko o sobie. O tym, co będzie lepsze dla mnie. Nie myślałem wtedy o mojej rodzinie i bliskich mi osobach. Próbowałem zapomnieć o Tobie i całkowicie zatraciłem się w pracy. Stała się ona moim całym moim życiem. Po jakimś czasie poczułem się nawet lepiej i w końcu odważyłem się zacząć czytać Twoje listy na bieżąco. Wcześniej tylko gromadziłem je w szufladzie, nawet ich nie czytałem. Każdy nowy list odkładałem do szuflady. Ograniczyłem się tylko do krótkich życzeń, które teraz wydają mi się sztywne i okropnie zimne. Pewnie Ty też tak je odbierałaś. Wcale się nie dziwię, bo w końcu zachowywałem się jak skończony idiota. Znowu.

Wszystko zaczęło się zmieniać siedem miesięcy temu, kiedy Charlie zatrudnił kolejną osobę do pomocy lekarskiej – Nicolett Subercaseux (jej nazwiska uczyłem się pisać i czytać przez dwa miesiące, dalej nie wiem czy wymawiam je poprawnie). Jej tata jest francuzem, a mama pochodzi z Rumunii. Uczyła się w Akademii Magii Beauxbatons (zna Fleur, chociaż są z różnych roczników), po ukończeniu szkoły jej rodzice rozeszli się, a Nicolett zamieszkała razem z mamą w Rumunii. Chyba się już domyślasz dlaczego o niej piszę – od pięciu miesięcy spotykamy się, a dwa miesiące temu zdecydowaliśmy się zamieszkać razem. Wszystko zaczęło się od mojego drobnego wypadku przy pracy – oparzenie ramienia (spokojnie, nic groźnego). Charlie od razu wysłał mnie do naszej nowej lekarki, Nicolett. Zaczęliśmy rozmawiać i sam nie wiem kiedy, zaczęliśmy się regularnie spotykać. Nicolett bardzo szybko się zaangażowała, mi to szło wolniej. Ale w końcu jakoś poszło. I coraz lepiej się z tym czuję. Zaczyna do mnie docierać, co tak naprawdę znaczy bliskość z kimś. I że tego uczucia nie można mieć na zawołanie. To przychodzi samo.

Czy kiedykolwiek mi wybaczysz moje samolubstwo? Te wszystkie lata przez które się nie odzywałem (trudno nazwać takie życzenia kontaktem)? Nie myśl sobie, że nie wiedziałem, co się wydarzyło przez ten czas w Anglii. Mama mnie o wszystkim informowała – wiem, że Ginny spotyka się z Blaise’m. To jej sprawa z kim chce się spotykać, nie mi to oceniać. Za dużo już błędów w życiu popełniłem przez mój gorący temperament, nie mam zamiaru mieszać się w życie mojej siostrzyczki. Mam nadzieję, że Ginny ma więcej oleju w głowie niż jej braciszek. Poza tym, w nowych lepszych czasach, nikt już nie patrzy na pochodzenie. Cieszę się, że mamy to już za sobą. Jak radzisz sobie w pracy? Chociaż znając Ciebie to jesteś najlepszym Magomedykiem w całej Anglii. I nie próbuj zaprzeczać.

Wiem, że do świąt Bożego Narodzenia jeszcze daleko, ale mam małą prośbę. Domyślam się, że spędzisz je w Norze, to już chyba taka nasza tradycja. W tym roku mam zamiar wrócić na święta do domu. Po raz pierwszy od mojego wyjazdu do Rumunii. Mama chce poznać Nicolett. Zastanawiam się czy zgodzi się przyjechać ze mną na święta.

Jeśli tylko będziesz chciała ze mną porozmawiać podczas Świąt będę wdzięczny za poświęconą mi każdą minutę, każdą sekundę. Dobrze wiem, że nie nadrobimy tych lat, ale od czegoś trzeba zacząć, prawda?

Gdybyś zdecydowała się odpisać wyślij list na adres mojej pracy, który napisałem na drugiej stronie koperty.

Ściskam i całuję,

Ron.

P.S. Masz pozdrowienia od mojego brata – Charlie’go.