Rozdział 14. Wiesz, Draco, kiedyś popełniłem ten sam błąd.

        Draco Malfoy obudził się kilka minut po dwunastej. Na przeciwko łóżka znajdowało się okno więc chłopak od razu zauważył panującą na zewnątrz typowo angielską pogodę. Deszcz zacinał chyba w każdym możliwym kierunku a drzewa uginały się pod naciskiem wiatru. Wszystko wskazywało na to iż jesień postanowiła na dobre zagościć w Londynie. Przekręcił się na lewy bok i zobaczył anioła z burzą kręconych, brązowych włosów. Młody Malfoy uśmiechnął się na widok dziewczyny, która spała w najlepsze tuż przy jego boku. Leżąc przy Hermionie zaczął zastanawiać się, kiedy dokładnie uświadomił sobie jak bardzo mu na niej zależy. Po bitwie o Hogwart często o niej myślał. Czy to możliwe, że to wszystko zaczęło się tamtego pamiętnego wieczora?

            Draco stał przy brzegu jezioro, w którym odbijały się najwyższe wieże Hogwartu. Zdenerwowany, rzucał do wody niewielkie kamyczki tworząc tzw. kaczki. W jego głowie panowała istotnie ogromna gonitwa myśli. Nieubłaganie zbliżało się jutro. Jutro, które oznaczało wypełnienie zadania Czarnego Pana. Młody Malfoy był przerażony tym wszystkim ale nie miał wyjścia. Musiał to zrobić. Od wypełnienia zadania zależało jego własne życie i bezpieczeństwo najdroższej mu matki. Chłopak, był tak pogrążony w myślach, że nie zauważył kiedy podszedł do niego Mistrz Eliksirów. Snape'owi wystarczyło krótkie spojrzenie na swojego jedynego chrześniaka żeby dowiedzieć się wszystkiego, co dręczyło Młodego Dziedzica. Przejmował się misją, bezpieczeństwem Narcyzy ale najbardziej martwił się o nią.

            - Nie martw się. - mruknął.

            - Jak mam się nie martwić? - warknął. - Jutro mam zabić Dumbledore'a, do szkoły dostaną się Śmierciożercy a ona tam będzie! Rozumiesz to?! Wiesz na jakie niebezpieczeństwo ją narażam? - ze złością rzucił kamyk przed siebie. - Nawet chciałem jej powiedzieć żeby się gdzieś schowała, uciekła... ale nie potrafiłem. Zamiast tego się pokłóciliśmy i ja...

            - Nazwałeś ją szlamą. - dokończył za niego Snape.

            - Tak. I jestem na siebie wściekły! A najbardziej na ojca, bo nauczył mnie tego słowa.

            - Wiesz, Draco, kiedyś popełniłem ten sam błąd.

            - Lily?

            - Nie martw się o Hermionę. - Severus zignorował pytanie chrześniaka. Mimo upływu lat wspomnienie o Lily wciąż piekło niczym świeża rana. - Zadbałem o jej bezpieczeństwo. Nie ręczę za Twoją ciotkę ale cała reszta tych idiotów jej nie tknie. Odpowiednia suma galeonów może zdziałać cuda. Pozwoliłem sobie na wizytę w Twojej skrytce.

            - Nie dbam o pieniądze. Sam postaram się odwrócić uwagę ciotki od Hermiony. Dziękuję, że nauczyłeś mnie blokować myśli związane z nią.

            - Draco, obiecaj mi coś. - chłopak spojrzał na Snape'a. - Kiedy skończy się wojna i upadnie to idiotyczne uprzedzenie co do czystości krwi znajdź ją. Odszukaj i zawalcz o swoją miłość. Wiem co do niej czujesz i widzę jak na nią patrzysz. Myślę, że i Ty tak do końca nie jesteś jej obojętny. Uważam, że tylko przy niej będziesz szczęśliwy.   

            - Obiecuję. - mruknął cicho. - Dlaczego mi pomagasz?

            - Ja straciłem moją księżniczkę z Gryffindoru, nie chcę żebyś i Ty stracił swoją. A teraz chodź, profesor Dumbledore czeka na nas.

            Tak, to chyba było tamtego wieczora. Pamiętał jak bał się o nią i jaki był szczęśliwy, kiedy dowiedział się, że Hermionie nic się nie stało. Leżąc obok panny Granger czuł się naprawdę szczęśliwy i chyba powoli zaczął wierzyć w słowa Snape'a. Kto by pomyślał, że Granger jest przeznaczona właśnie jemu. Ta, która podobała mu się od zawsze i ta, którą za wszelką cenę chciał chronić. Nawet jeśli wycierpiała przez jego niego bardziej niż ktokolwiek inny. Ale musiał udawać, że była dla niego zwykłą szlamą.

            - I jak się spało? - zapytał, gdy zobaczył, że Hermiona powoli się budzi.

            - Jeśli mam być całkowicie szczera to bardzo dobrze. - odpowiedziała sennie, nie otwierając jeszcze oczu.

            - A wiesz jak kopałaś?

            - Pff, ja nie kopię. - panna Granger udała oburzoną i odwróciła się do Draco plecami. On zaśmiał się cicho i korzystając z okazji przytulił ją mocno.

            - Przecież wiesz, że żartuję. - pocałował ją delikatnie w szyję. - Gniewasz się?

            - Nie.

            - Bardzo?

            - Tak. - Hermiona za wszelką cenę chciała przybrać urażony ton głosu ale mimo starań nie udało jej się.

            - To daj mi buzi na zgodę. - Draco założył pojedynczy kosmyk włosów za jej ucho.

            - Aż tak bardzo się nie gniewam. - uśmiechnęła się i złożyła na jego ustach delikatny i krótki pocałunek. - Za to jestem bardzo głodna.

            - Domyślam się, pizza to nie najlepsza kolacja.

            - Zgadzam się, ale na śniadanie nie mam nic innego, moja lodówka świeci pustkami a pogoda za oknem nie zachęca do wyjścia na zakupy.

            - W takim razie zapraszam do siebie na obiad, bo jeśli mowa o śniadaniu to chyba je przespaliśmy.

            - Naprawdę? Która jest godzina?

            - Coś po dwunastej.

            - O nie. - jęknęła Hermiona. - O osiemnastej zaczynam dyżur w szpitalu.

            - Ja nie widzę tu żadnego problemu. Zjesz u mnie obiad a potem odwiozę Cię do pracy.

            - To poczekaj, pójdę pod prysznic. - Hermiona z szybkością światła wstała z łóżka i pobiegła do łazienki. - I uprzedzam Twoje pytanie, nie możesz do mnie dołączyć. - krzyknęła tak, żeby Draco ją usłyszał. Były Ślizgon zaśmiał się tylko na jej stwierdzenie i zastanawiał się skąd mogła wiedzieć, że właśnie planował zadać jej takie pytanie. Gdy usłyszał szum płynącej wody postanowił wstać i ubrać się a także spędził kilka minut przed lustrem, próbując opanować sterczące w każdą stronę kosmyki niesfornych włosów. Od dzieciństwa miał z tym problem i nic nie zapowiadało na poprawę. Chyba wcześniej czy później będzie musiał po prostu pogodzić się z tym faktem. Podczas, gdy Draco Malfoy ujarzmiał swoje włosy Hermiona rozkoszowała się ciepłymi kroplami wody spływającymi po jej zmęczonym ciele. Szczerze przyznała, że dawno tak dobrze się nie bawiła, a przede wszystkim wytańczyła. Praktycznie na imprezie urodzinowej Ashley (jakoś nie mogła przywyknąć do myśli, że jej przyjaciółka z dzieciństwa naprawdę nazywa się Gretel Malfoy i pochodzi z rodziny czarodziejów) nie schodziła z parkietu. W znacznym stopniu przyczynił się do tego Draco, który jak przystało na prawdziwego dżentelmena dbał o jej samopoczucie przez całą noc. A potem się pocałowali. Hermiona dotknęła jedną dłonią swoich ust i poczuła dreszcz, który przebiegł po jej plecach. Czy żałowała tego? Oczywiście, że nie. Jej mama zawsze powtarzała - nigdy nie żałuj tego, co zrobiłaś, w pewnym momencie działo się dokładnie to, czego chciałaś. I wychodzi na to, że w tamtym momencie chciała poczuć smak jego ust. Co ją do tego popchnęło? Ciekawość, pożądanie? A może po prostu coś więcej niż zwykła sympatia do chłopaka. Hermiona przetarła krople wody z twarzy, Nie, po prostu podał jej się fizycznie. To wszystko. Z takimi przemyśleniami wyszła spod prysznica, założyła czyste ubranie a włosy wysuszyła szybkim i prostym zaklęciem, którego (o dziwo!) nauczyła ją Ginny. Na koniec włosy związała w kucyka i zrobiła delikatny makijaż. Po dwudziestu minutach gotowa wyszła z łazienki.

            - Możemy już iść? - zapytała.

            - Oczywiście. -Draco podszedł do niej i złapał ją za rękę, przygotowując się do teleportacji łącznej. - A przy okazji, wyglądasz ślicznie.

            Hermiona chciała podziękować za komplement ale zanim zdążyła się odezwać poczuła szarpnięcie w okolicach pępka i po chwili znajdowali się w domu Draco, w którym panna Granger miała już okazję być więc trochę znała rozpieszczenie pomieszczeń.

            -  Dziękuję. - mruknęła. - Więc co serwujesz na śniadanie połączone z obiadem?

            - Zobaczymy, co mamy. - Smok uśmiechnął się i ruszył do kuchni, której rozmiary były porównywalne do całego mieszkania Hermiony. Podszedł do lodówki, która była dwustronnie otwierana i zaczął wyliczać potrawy, które może przyrządzić.

            - Z takim zapasem żywności mógłbyś otworzyć restaurację. - zaśmiała się Hermiona, gdy Draco szykował się do opisania dwunastej przykładowej potrawy.

            - Ja po prostu staram się być przygotowany na każdą ewentualność. Powinnaś to doceniać a nie mnie wyśmiewać. - chłopak próbował przybrać obrażony ton głosu i wychodziło mu to całkiem nieźle. Zdradził go tylko błąkający się na ustach uśmiech.

            - Oczywiście, że doceniam. - panna Granger dała mu sójkę w bok.  - Co powiesz na kurczaka w miodzie? - zaproponowała. - Do tego możemy zrobić sałatkę ze świeżych warzyw.

            - Jeśli masz na to ochotę to nie ma problemu. - Draco zaczął wyjmować z lodówki potrzebne produkty. - Zajmiesz się sałatką?

            - Pewnie.

            - Ja w tym czasie przygotuję kurczaka. W tych szafkach masz przyprawy, gdybyś czegoś potrzebowała. - chłopak wskazał jej, co gdzie się znajduje.

            - Muszę przyznać, że masz tu wszystko pod ręką. - panna Granger pochwaliła położenie produktów spożywczych.

            - Dziękuję. - Draco puścił jej oczko. - Lubię dobrą organizację.

            Przez pewien czas pracowali w kompletnej ciszy, jeśli nie liczyć zacinającego o szyby deszczu. Każde z nich było pochłonięte w swoich myślach. Hermiona zachodziła w głowę jak to się stało, że Ashley jest córką dwóch arystokratycznych rodów - Malfoy'ów i Black'ów a mimo to jest charłakiem. Kiedyś, jeszcze w Hogwarcie, przeczytała w jednym z opasłych tomów, że takie przypadki zdarzają się niesamowicie rzadko i przodkiem musi być mugol. Ta teoria niezbyt pasowała do nieskazitelnie czystej krwi obu rodzin.

            - Nad czym tak rozmyślasz? - zapytał Draco, widząc jej zamyśloną minę. - Czy krojenie papryki wymaga aż takich przemyśleń?

            - Oh, przepraszam. - panna Granger wróciła do rzeczywistości. - Zamyśliłam się.

            - To już zdążyłem zauważyć. Znowu myślisz o mnie?           

            - Nie tym razem. - Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.

            - Mam być zazdrosny?

            - O własną siostrę? - dziewczyna odpowiedziała pytaniem na pytanie.

            - Chyba już wiem, co Cię tak dręczy. - Draco usiadł obok niej, przerywając filetowanie kurczaka. - Ciekawość zżera Cię od środka dlaczego Gretel to charłak. 

            - Szczerze to tak, przepraszam za to, bo nie powinnam wtykać nosa w nie swoje sprawy. - Hermiona delikatnie zarumieniła się. - Ale znam ją od dzieciństwa i ta sytuacja po prostu nie daje mi spokoju.

            - Nie przepraszaj, bo nie masz za co. To naturalne, że chcesz to wiedzieć. Otóż, chyba Cię rozczaruję, bo raczej nikt w mojej rodzinie, czytaj ja i mama, bo reszta myśli, że Gretel zmarła na skutek ukąszenia jadowitego pająka. Przynajmniej taką wersję rozpowszechniał mój ojciec, oczywiście rozpaczając tak głośno jak tylko mógł. On zawsze był dobrym aktorem. Na pewno wiesz, że moja mama miała poza Bellatriks jeszcze jedną siostrę, o której nie mówi się za wiele. Otóż Andromeda zawsze miała słabość do mugoli i stało się to czego obawiali się wszyscy. Zakochała się i postanowiła wyjść za mąż za Ted'a Tonks'a. Cała rodzina była oburzona i nikt tego nie akceptował. Jedynie moja matka w tajemnicy im kibicowała. Babka mojej mamy, Andromedy i Bellatriks wpadła w taki szał, że postanowiła rzucić na nią klątwę. O ile pamiętam była tam wzmianka, że następne pokolenia nigdy nie będą czarodziejami i każde dziecko będzie mugolem. Chyba coś jej nie wyszło, bo o ile wiem Nimfadora odziedziczyła zdolności magiczne, tak samo jak wnuk Andromedy, Ted. Może to, że Gretel, czy jak wolisz Ashley, jest charłakiem spowodowała ta klątwa, w co szczerze wątpię. Najprawdopodobniej tak po prostu się stało i nikt ani nic nie miało na to żadnego wpływu. Mimo wszystko ja jestem przekonany, że dzieci mojej siostry mają sporą szansę na odziedziczenie zdolności magicznych. W końcu w jej żyłach płynie krew dwóch silnych rodzin, wątpię żeby takie geny nie dały o sobie znać. 

---------

Może krótki rozdział, ale jak obiecałam jest w terminie. Coś nowego dodam dopiero po 20.12. Zaczynają się egzaminy i chcąc nie chcąc muszę się uczyć, bo pierwszy egzamin mam już za dwa tygodnie. Przed samymi Świętami. 
Jeśli znajdę chwilę na pisanie to z ogromną przyjemnością to zrobię, bo w mojej głowie są nowe pomysły! :)

I co wolicie dalej? Rozdział czy miniaturkę? :)