Rozdział 20. I have loved you for a thousand years, I'll love you for a thousand more

            - Dzięki Ci Stwórco za piątek!  - Ashley opadła na kanapę, obok swojego przyszłego męża. Cała szóstka odpoczywała w salonie u dziewczyn. - Dziś dzieciaki dały mi popalić. Jak dobrze, że jutro jedziemy do Twoich rodziców, Jacob.

            - Nie wiem jak możesz radzić sobie z tyloma dziećmi. I to bez magii. - Ginny przytuliła się do Blaise'a.

            - Talent. - Ash pokazała jej język. - Przedszkolanki tak mają. Poza tym ktoś tutaj od dwóch dni nie używał magii.

            - Oj, zamknij się, podła kobieto. Zobaczysz, że wygramy ten głupi zakład!

            Owy głupi zakład polegał na tym, że Hermiona, Draco, Ginny i Blaise nie będą używać magii w codziennych czynnościach, nie licząc pracy, przez dwa tygodnie. Z byłych uczniów Hogwartu najlepiej radziła sobie Hermiona, która pierwsze jedenaście lat życia żyła jako niemagiczna osoba. Wbrew pozorom najgorzej radziła sobie Ginny, rozpieszczona córka państwa Weasley'ów. Pani Weasley powiedziała kiedyś Hermionie, że Ginny potrafiła teleportować się nawet do łazienki. Dla Draco i Blaise'a była to także nowe doświadczenie ale obaj traktowali to jak dobra zabawę.

            - Przydałyby nam sie wakacje. - przeciągnął się Draco.

            - Taaaa, zwłaszcza że mamy grudzień, Smoku. Jest piątek a w poniedziałek mamy ważne zebranie w pracy. Chyba że... - Blaise urwał i zamyślił się.

            - Kotek, o czym tak myślisz? - Ginny szturchnęła w żebra swojego faceta.

            - Draco, Ty masz jeszcze ten domek w górach. - zapytał przyjaciela, całkowicie ignorując Rudą.

            - Oczywiście, wieki tam nie byłem.

            - Pojedzmy tam na weekend. - powiedział całkowicie spokojnie Blaise.

            - Diable, posłuchaj mnie. - Draco mówił jakby zwracał się do małego dziecka. - Po pierwsze, domek jest we Francji. Po drugie, wieki tam nie byłem więc pewnie panuje tam bałagan. A po trzecie, jak chcesz dostać się tam bez magii i wrócić w niedzielę wieczorem.

            Blaise zignorował swojego przyjaciela i zwrócił się do Ashley i Jacob'a.

            - Mam do was prośbę. Wy jutro jedziecie do rodziców Jacob'a na weekend. My też chcemy sobie odpocząć w domku Draco. Tylko żeby tam odpocząć Draco musi  posprzątać cały dom, bez magii oczywiście...

            - Słucham?!

            - A żeby nie kopać leżącego - Blaise puścił mimo uszu protest młodego dziedzica
i mówił dalej  - pozwólcie żeby Draco teleportował się do domku. A reszta poleci jutro do Francji prywatnym samolotem Smoka, bo ja bardzo lubię latać, i teleportujemy się z lotniska.

            - Dobra, zgadzamy się. - odezwał się Jacob.

            - Przepraszam, czy ją w ogóle mam tu coś do powiedzenia?

            - Nic a nic. - zaśmiała sie Ginny. - Lepiej jedź do domu i się pakuj.

            - Jak ja mam posprzątać sam cały dom?

            - Kto powiedział, że sam? - Diabeł uśmiechnął się zadziornie i spojrzał na Hermionę, która siedząc w fotelu spokojnie czytała "Najnowsza historię Hogwartu", nie biorąc do tej pory udziału w rozmowie. Najlepszy przyjaciel Malfoy'a wiedział, że między tą dwójka coś się dzieje. Ślepy by zauważył, że Hermiona wpadła młodemu dziedzicowi w oko. - Panna Granger chętnie Ci pomoże.

            - Komu pomogę? - oderwała nieprzytomny wzrok od książki.

            - Hermi, Hermi. - westchnęła Ruda. Ona też zauważyła jak oboje na siebie patrzą ukradkiem. I nie tylko patrzą. - W skrócie mówiąc, to Ty i Draco za chwilę teleportujecie się do jego domku w górach, gdzie we czwórkę spędzimy weekend. Ale wcześniej Draco musi  tam posprzątać, a Ty zgłosiłaś się ma ochotnika żeby mu pomoc. Ja i Blaise dołączymy do was  jutro. Pakuj się, Kochana.

***

            Trzy godziny później Hermiona stała z Draco przed jego posiadłością w górach. Dziewczyna patrzyła oniemiała na "domek", o którym opowiadał jej młody Malfoy.

            - Draco, jak Ty chcesz posprzątać ten PAŁAC bez magii. To nam zajmie wieki! - dziewczyna spojrzała na niego.

            - Teraz się nie martw tym. Chodź lepiej do domu, bo zaraz zamienimy się
w dwa bałwanki. - chłopak zaczął powoli iść w stronę drzwi taszcząc ze sobą dwie torby. - jedną jego i jedną Hermiony. Panna Granger ruszyła za nim, idąc po jego śladach wydeptanych w śniegu. Lubiła zimę, najbardziej chyba gdy siedziała w domu z książką
i kubkiem gorącej herbaty a za oknem szalała śnieżyca. Hermiona rozejrzała się po okolicy. Wszędzie, gdzie sięgnąć okiem, rozprzestrzeniał się uśpiony las. Śnieg delikatnie prószył, z czasem tworząc coraz to większe zaspy. W oddali, na wzgórzu, zobaczyła malutkie miasteczko. A więc nie jesteśmy tak bardzo odcięci od reszty świata, pomyślała.

            - Zapraszam do środka. - Draco otworzył drzwi i przepuścił Hermionę. – Piękna Dama przodem. - uśmiechnął się i ukłonił.

            - Dziękuję. - Hermiona również się ukłoniła. - Jest Pan niezwykle szarmancki. - Hermiona weszła do salonu i zaniemówiła. Znajdowała się w dużym pomieszczeniu. Podłoga była drewniana, ściany pomalowany na kolor beżowy. W rogu salonu wbudowany był spory, kamienny kominek przed którym leżał biały, puchaty dywan. Obok znajdowała się duża, skórzana kanapa i trzy fotele. Po lewej stronie od kominka znajdował się duży telewizor
i wieża stereo. Okna były zasłonięte czerwonymi kotarami. - Jak tu jest pięknie. - westchnęła była Gryfonka.

            - Miło słyszeć. - Draco stanął obok niej. - Rozgość się, a ja zaniosę torby na górę.

            Hermiona znów poczuła zapach jego perfum. Za każdym razem, gdy znajdowali się blisko siebie jej ciało przeszywał dreszcz. Czuła się wtedy najszczęśliwszą osobą na świecie, jej serce zaczynało bić jak szalone, a nogi miała jak z waty. Posłuchała rady swoich przyjaciółek i przestała zamartwiać się głupim artykułem, który wymyśliła sobie ta podróbka dziennikarki. Również Draco był podobnego zdania, w przeszłości gazety wiele razy wypisywały o nim głupoty, ale nauczył się to ignorować. Młody Malfoy spojrzał na nią i uśmiechnął się. Podniósł torby i skierował się w stronę schodów prowadzących na piętro. Młody mężczyzna wszedł do sypialni, którą zwykle zajmował i odstawił torby. Rozejrzał się po pokoju. Coś mu tu nie pasowało. Miał wrażenie, że cały dom został wysprzątany na ich przyjazd.

***

            - Blaise, mam pytanie. Tylko opowiedz szczerze.

            Pozostała czwórka wciąż siedziała w salonie u dziewcząt rozkoszując się wolnym wieczorem.

            - Chyba wiem o co chcesz zapytać, stary. - Zabini uśmiechnął się tajemniczo.

            - Zapytam wprost, co Ty kombinujesz?

            - To jest dziecinnie proste. - Blaise wstał z kanapy i zaczął przechadzać się po salonie dziewczyn. - Wkurza mnie to, że ta dwójka leci na siebie niemiłosiernie a żadne z nich nie zrobi pierwszego kroku. Nie wiem jaka była kiedyś Hermiona, ale "dawny" Draco nie przepuścił okazji do flirtu z żadną panną. A od kiedy zaczęliśmy widywać się z wami on nie zwraca uwagi na jakąkolwiek inną dziewczynę. Znam go dobrze i widzę jak on na nią patrzy. Nie wierzyłem, że to może w ogóle nastąpić, ale stało się, Draco Malfoy zakochał się
w Hermionie. 

            - Fakt, Hermionę też złapało. - odezwała się Ginny. - Znam ją nie od dziś i widzę co się z nią dzieje, kiedy Draco jest w pobliżu. Ona nigdy nie patrzyła tak na żadnego faceta, nawet na mojego brata, który wyznawał jej miłość chyba z tysiąc razy. Chyba oboje nie potrafią się jeszcze przyznać do tego.

            - A wy jako dobrzy przyjaciele postanowiliście pomóc im przejrzeć na oczy. - dokończyła za nich Ashley. - Macie zamiar w ogóle pojawić się tam jutro?

            - Pewnie, należy nam się odpoczynek. A dziś niech posiedzą sobie sami
w romantycznym miejscu. Dodam, że całkowicie CZYSTYM miejscu.

            - Blaise, chyba nie chcesz powiedzieć, że cała ta akcja ze sprzątaniem była wymówką do tego, żeby posłać ich tam?

            - Oczywiście, Kochanie. - Zabini pocałował Ginny w czoło. - Jeszcze przed naszym zakładem odwiedziłem domek w górach Smoka i dwoma prostymi zaklęciami posprzątałem wszystko. Dużo roboty z tym nie było, aby pozbyć się kurzu. Od jakiegoś czasu myślałem
o tym, żeby jakoś ich tam wysłać. A kiedy Draco powiedział o tym, że przydałyby nam się wakacje...sami rozumiecie. Wszystko miałem podane na tacy.

***

            Draco Malfoy zszedł na dół, Hermiona w tym czasie zdjęła kurtkę i powiesiła ją na wieszaku w holu.

            - Hmm, Draco, czy według Ciebie tak wygląda bałagan? Podobno mieliśmy tu posprzątać.

            - Mnie też to dziwi. Nie byłem tu kilka lat, ale może moja mama była tu niedawno. Naprawdę, nie mam pojęcia, Hermi. - rozłożył ręce w geście bezradności. - Chodź, zobaczymy jak wyglądają zapasy w lodówce.

            Hermiona poszła za byłym Ślizgonem do kuchni. Po krótkich oględzinach okazało się, że mają jedynie do dyspozycji paczkę krakersów i jedną butelkę soku z dyni.

            - W najbliższej okolicy jest jakiś sklep?

            - Tak, jakieś piętnaście minut stąd, w mieście. - podszedł do Hermiony. - Czyli zakupy?

            - Zakupy. - przytaknęła mu z uśmiechem. - Spacer?

            - Jeśli chcesz, to może być spacer. - spojrzał jej prosto w oczy i wtedy poczuł jak jego serce przyśpiesza. Z jej czekoladowych oczu biła radość życia, mógłby wpatrywać się w nie godzinami. Blondyn nigdy nie doświadczył czegoś takiego przy żadnej kobiecie. Pierwszy raz, od dłuższego czasu, czuł się naprawdę szczęśliwy.

            - Ziemia do Ciebie! Halo! - Hermiona pomachała mu ręką przed nosem. - Idziemy?

            - Tak, oczywiście. - chłopak ocknął się ze swoich rozmyślań. - Ubierz się ciepło, bo wciąż pada.

            Dziesięć minut później, ciepło ubrani, wyszli z domu i skierowali się w stronę miasteczka. Co wcale nie było takie proste, bo miejscami śniegu było prawie po kolana.

            - Ja już nie dam rady. - stwierdziła Hermiona, gdy drugi raz prawie się przewróciła.

            - Przecież ledwo co wyszliśmy z domu. - zaśmiał się Draco. - Mam Cię wziąć na ręce?

            - Nie, jednak dam sobie radę!

            - Aha, już to widzę. Daj rękę. - chłopak złapał dłoń dziewczyny i schował do kieszonki w swojej kurtce. - Idziemy Panno Dam-Sobie-Radę-Ze-Wszystkim. Jest Ci ciepło?

            - Taaaak. - Hermionie było wręcz gorąco. I to wcale nie z faktu, że mocno się namęczyła brnąc po śniegu! Resztę drogi do sklepu pokonali w milczeniu, tylko ich serca wybijały dokładnie ten sam rytm, znany tylko im. Gdy weszli do sklepu (wciąż za rękę) starsza kobieta przywitała ich serdecznie.

            - Ależ kogo moje oczy widzą! Draco, jak miło Cię widzieć!

            - Cała przyjemność po mojej stronie, pani Antes.

            - A kim jest ta urocza dama? Czyżby przyszła pani Malfoy? - właścicielka sklepu ciepło uśmiechnęła się do Hermiony.

            - Mam nadzieję, że tak. - powiedział Draco a Hermionę zamurowało. Czy to mają być oświadczyny? Myśl, Granger, myśl!! Jakie oświadczyny?

            - Ja nazywam się Hermiona Granger. Miło panią poznać. - dziewczyna odwzajemniła uśmiech. Nie odważyła się spojrzeć na Dracona.

            - Miło Cię poznać, Kochanie. Śliczna z was para. Pamiętam jak Draco miał kilka lat
i przychodził do mnie na zakupy ze swoją mamą, Narcyzą. Tylko patrzeć jak zobaczę was
z waszym dzieciątkiem. - pani Antes wzruszyła się, a Hermionę zamurowało po raz drugi. Na szczęście Draco był w pełni władz umysłowych.

            - Na pewno pochwalimy się naszym dzieckiem, ale wszystko w swoim czasie. Póki co chcemy zrobić zakupy, przyjechaliśmy na weekend a lodówka świeci pustkami.

            - Oczywiście, Draco znasz dobrze mój sklep, ja będę przy kasie. Hermionko, bardzo miło mi Cię poznać.

            - Dziękuję. - wydukała zarumieniona Gryfonka. Draco wziął koszyk na zakupy
i ruszył w stronę półek z produktami spożywczymi, wciąż trzymając za rękę oniemiałą Hermionę. Chodzili między półkami dokładając co chwile coś do koszyka, tak że po pewnym czasie był pełny. Hermiona wciąż myślała o słowach Draco. Z jednej strony czuła radość
ale z drugiej... A co jeśli on nabija się ze mnie? Ta myśl nie dawała jej spokoju. Chciała poznać prawdę, ale bała się odpowiedzi jaką może usłyszeć. Postanowiła sobie, że jak tylko opuszczą sklep poprosi go o wyjaśnienie.

            - Co tak milczysz? - zagadał ją Draco, gdy wybierali jabłka.

            - A tak sobie rozmyślam. - odpowiedziała wymijająco.

            - Nad imieniem dla naszego pierwszego dziecka? Okej, okej, za wcześnie o tym myśleć. Żartowałem. - dodał widząc jej zdziwioną minę. Hermiona nie mogła dłużej czekać
w niepewności.

            - Draco, czy Ty się ze mnie nabijasz?

            - Nie. - odpowiedział całkowicie poważnie. - Hermi, jesteś ostatnią osobą
z której chcę się nabijać. Najlepiej robić to z Blaise'a - Brunetka zaśmiała się. - Od razu lepiej. Chodź, idziemy do kasy, przyszła pani Malfoy.

            - Mam to uznać za oświadczyny? - powiedziała zadziornie.

            - Jeśli chcesz, chociaż inaczej to sobie wyobrażałem.

            - A jak? - Hermiona złapała Draco za rękę i spojrzała głęboko w oczy. Co ja wyprawiam?!

            - Zobaczysz, w odpowiednim momencie. - odpowiedział tajemniczo i dał jej buziaka
w nos, co wywołało delikatny rumieniec na twarzy Gryfonki. - Już tak się nie rumień, tylko chodź do kasy. - chłopak uśmiechnął się.

            - Kochani, nabraliście jedzenia na cały rok! A podobno zostajecie tylko na weekend.

            - Zgadza się, pani Antes, ale jutro dołączy do nas dwójka znajomych.

            - To wszystko wyjaśnia. - starsza kobieta machnęła różdżką i zakupy zniknęły. - Czekają na was w domu. - uśmiechnęła się. - Draco, gdzie poznałeś tak piękną dziewczynę?

            - Znamy się ze szkoły.

            - Ahh, Hogwart. Już tak dawno nie odwiedzałam Minerwy.

            - Zna pani profesor McGonagall?

            - Pewnie, że się znamy. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami od pierwszego dnia szkoły. Obie zresztą byłyśmy w Gryffindorze.

            - Ja też jestem z Gryffindoru.

            - Doprawdy? - pani Antes spojrzała na wyjątkowych klientów znad swoich okularów. - Więc przepowiednia Sybilli była prawdziwa.

            - Jaka przepowiednia? - zapytał Młody Dziedzic.

            - Widzisz, Draco, kiedy byłam w szkole Sybilla Trelawney była moją koleżanką. Dogadywałyśmy się całkiem dobrze, chociaż była młodsza ode mnie.  Od zawsze chciała przepowiadać przyszłość. Pewnego razu przy śniadaniu oznajmiła mi i Minerwie o swojej wizji, w której zobaczyła, że zrodzi się miłość pomiędzy uczniami Griffindoru i Slytherinu. Minerwa dostała ataku niepohamowanego śmiechu, opluwając dwie osoby obok siebie mlekiem, i uznała, że to najgłupsza przepowiednia o jakiej kiedykolwiek słyszała, a Sybilla z takimi przepowiedniami kariery nie zrobi. Coś mi się wydaję, że Sybilli należą się przeprosiny.

***

            Droga powrotna minęła im na rozmowie o czasach szkolnych. Parę razy Hermiona straciła równowagę i gdyby nie Draco wylądowała by w zaspie śniegu.

- Chodź, niezdaro. – Draco bez żadnego wysiłku wziął byłą Gryfonkę na ręce.

            - Co Ty, robisz? Postaw mnie.

            - Z Twoim tempem nigdy nie dojdziemy do domu, a ja umieram z głodu.

            - Przecież jesteśmy już na podjeździe.

            - Dobra, to chociaż przez próg Cię przeniosę.

            - Tak robią nowożeńcy. – Hermiona zaczęła się z nim przekomarzać.

            - Widzisz, to będziemy mieć praktykę za sobą. – Draco nie pozostał jej dłużny.

Gdy wrócili do domu od razu zabrali się za przygotowywanie kolacji, oczywiście bez użycia magii. Chcieli dotrwać do końca. Draco siedział przy stole i kroił pomidory do sałatki a Hermiona stała przy kuchence i pilnowała smażących się kawałków kurczaka. Postanowili razem przyrządzić kurczaka w ziołach z ryżem i sałatkę. Z głośników radia dobiegał głos Christina Perri, która śpiewała:

I have died everyday waiting for you

Darling, don't be afraid

I have loved you for a thousand years

I'll love you for a thousand more

            Draco skończył kroić pomidory, które wrzucił do talerza z zieloną sałatą i spojrzał na krzątającą się Hermionę.

Time stands still

Beauty in all she is

I will be brave

I will not let anything

Take away

What's standing in front of me

Every breath,

Every hour has come to this

            Młody mężczyzna podszedł do Hermiony i przytulił się do niej, obejmując ją w pasie.

            - Hmm, Draco, co Ty robisz? – zapytała go, lekko zaskoczona.

            - Zatańczysz ze mną? – nie czekając na odpowiedź mężczyzna pociągnął ją na środek kuchni i zaczęli powoli tańczyć, przytuleni do siebie. Hermiona oparła głowę o jego klatkę piersiową i czuła przyśpieszone bicie jego serca. Draco zatracił się w zapachu jej skóry, objął ją jeszcze mocniej w pasie, jakby się bał że zaraz mu ucieknie. Jednak dziewczyna nigdzie się nie wybierała, w jego silnych, męskich ramionach czuła się niesamowicie bezpiecznie.

            - Draco, za chwilę przypali nam się jedzenie, a podobno umierałeś z głodu. – odezwała się po chwili dziewczyna, zadzierając głowę i patrząc mu w oczy. Blondyn uśmiechnął się
i pocałował ją w rękę.

            - Nie pozwól na to.

            Po dziesięciu minutach kolacja była gotowa, Hermiona nakrywała do stołu a Draco zszedł do piwnicy poszukać świeczek.

            - Znalazłem świeczki zapachowe. – powiedział, wchodząc do kuchni. – I jeszcze to. – wyciągnął zza pleców butelkę czerwonego wina.

            - Ależ to będzie romantyczna kolacja. Świece, wino. – uśmiechnęła się Hermiona.

            - I oczywiście my. – dodał blondyn.

            Gdy Draco postawił przed Hermioną talerz z jedzeniem, dziewczyna zdała sobie sprawę z tego jak bardzo jest głodna. Wszystko bardzo im smakowało, a wino, które przyniósł Draco, pasowało idealnie do dania.

            - Jest naprawdę pyszne. – Hermiona kończyła już trzeci kieliszek. Draco był dopiero przy pierwszym.

            - To ulubione wino mojej mamy. – dodał Draco. – Jak chcesz, to mogę przynieść jeszcze jedną butelkę.

            - No co Ty, jeszcze się upiję. – mimo to Hermiona zaczęła pić czwarty kieliszek wina.

            - Aż trudno w to uwierzyć. – zaśmiał się chłopak.

***

            Po skończonej kolacji byli uczniowie Hogwartu usiedli w salonie na kanapie, gdzie Draco otworzył drugą butelkę wina.

            - Na Merlina, ale jutro będzie mi wstyd. – powiedziała z lekkim trudem Hermiona.

            - Czemu tak uważasz? – Draco miał o wiele mocniejszą głowę od swojej towarzyszki.

            - Bo tyle wypiłam.

            - Nawet tak nie myśl, każdy ma prawo czasem się zabawić.

            - Ale nie powiesz nic naszym znajomym?

            - Obiecuję.

            - To dobrze. – brunetka, pod wpływem trunku, przysunęła się do niego i oparła głowę na ramieniu. Draco objął ją i przytulił do siebie. – Tak też mi dobrze. – chłopak uśmiechnął się. – Mogę zadać Ci pytanie? – Hermiona upił łyk wina.

            - Możesz. – chłopak zaczął bawić się kosmykiem jej włosów.

            - Jak myślisz, po co Blaise nas tu wysłał? Przecież widać, że dom jest posprzątany,
a on upierał się że mamy go posprzątać.

            - Nie wiem, ale chyba mu podziękuję.

            - Za co? – Hermiona spojrzała mu w oczy i wtuliła się w niego jeszcze bardziej. Czuła że zaczyna jej szumieć w głowie.

            - Za to, że mam Cię obok siebie.

            - Uważam, że nie potrzebujesz do tego pomocy swojego przyjaciela. – Hermionie rozwiązał się język, Draco uśmiechnął się.

            - Jesteś strasznie wygadana przez to wino. – spoglądali sobie prosto w oczy, nie zdając sobie sprawy, że ich usta są coraz bliżej. Gdy ich usta połączyły się w delikatnym pocałunku dziewczynie zadrżała ręka w której trzymała kieliszek z winem. Kilka kropel czerwonego trunku wylądowało na białej bluzce Granger.

            - Cholera. – mruknęła, gdy przestali się całować. – Moja ulubiona bluzka. – Draco wziął od niej kieliszek i odstawił na stolik.

            - Nie przejmuj się nią, proste zaklęcie i będzie po krzyku.

            - A zakład? – upomniała go.

            - Okej, w łazience na parterze jest pralka. – dał jej buziaka w czoło.

            - W takim razie skorzystam z okazji i wezmę prysznic.

            - Kusisz, kobieto. - Hermiona pokazała mu język a Draco jeszcze przez chwilę nie wypuszczał jej z objęć. Po kilku minutach dziewczyna wstała i chwiejnym krokiem poszła do łazienki, gdzie po chwili było słychać tylko szum wody. Draco siedział jeszcze przez chwilę na kanapie i rozmyślał. W pewnym momencie miał wrażenie, że Hermiona jest dla niego kimś znacznie więcej niż bardzo dobrą koleżanką. I szczerze przyznał, że podobało mu się to.

            Gdy Hermiona wyszła spod prysznica dalej lekko szumiało jej w głowie. Chyba przesadziłam, pomyślała. Rozejrzała się po łazience poszukując swojej koszuli nocnej.

            - Gapa ze mnie. – mruknęła. – Przecież jeszcze się nie rozpakowałam.  Owinęła się ręcznikiem, który nie wiele zakrywał – sięgał jej ledwo do połowy ud. Mokre kosmyki włosów przykleiły się do jej ciała. Wyszła z łazienki i powoli udała się na piętro i weszła do sypialni, gdzie stały ich walizki.

            - Hermiona? Co Ty… – Draco zaniemówił widząc Hermionę okrytą samym ręcznikiem i z mokrymi włosami. Chłopak właśnie przebierał się do spania i ściągał koszulę. Hermiona od razu zwróciła uwagę na jego umięśnione ciało.

            - Zapomniałam wyjąć z torby koszulę nocną. – wydukała lekko zaczerwieniona. Draco wyjął ze swojej szafy niebieską koszulę i podał ją dziewczynie.

            - Proszę, jutro poszukasz swojej. – przyglądał się jej z nieukrywanym pożądaniem. Hermiona poczuła ciepło, które rozgrzewało jej wnętrze. Wzięła od niego koszulę i wyszła bez słowa kierując się do łazienki. Założyła ją a ręcznik rozłożyła na suszarce. Przejrzała się w lustrze i uznała, że wygląda całkiem ładnie. Koszula Dracona była niesamowicie wygodna
i pachniała jego perfumami, które tak uwielbiała. Wychodząc z łazienki swoje kroki skierowała ponownie do sypialni, w której był Draco.

            - Dzięki za koszulę. – powiedziała stojąc w progu. Chłopak spojrzał na nią i nie mógł oderwać wzroku od jej ciała. Pragnął jej jak żadnej innej kobiety wcześniej. Chciał jej tylko dla siebie, pragnął doprowadzić ją do największej rozkoszy jaką mężczyzna może dać kobiecie. Hermiona czuła na sobie jego rozbierający wzroki coraz bardziej podobało jej się to. W stanie lekkiego upojenia nabrała odwagi i podeszła do niego popychając go lekko na łóżko i siadając na jego kolanach. Zaczęli się całować, a każdy pocałunek był przepełniony coraz mocniejszym pożądaniem. W końcu dziewczyna zaczęła majstrować przy jego spodniach próbując je zdjąć, w tym momencie Draco przestał ją całować po szyi.

            - Hermiona… Poczekaj chwilę, ja nie mogę.

            - Co się dzieje?

            - Kotku, jesteś trochę pijana a ja nie chcę wykorzystać sytuacji i zaciągnąć Cię do łóżka. – pocałował ją delikatnie w usta. – Jesteś tak seksowna i mam niesamowitą ochotę na seks z Tobą, ale za bardzo Cię szanuję. Nie chcę żebyś jutro tego żałowała. – Draco był zaskoczony, że zdołał to powiedzieć, w innych okolicznościach długo by się nie zastanawiał, ale to była Hermiona. Jej nie mógł skrzywdzić, za bardzo mu na niej zależało.

            - Skąd wiesz, że będę tego żałować? – wyszeptała mu to do ucha i zaczęła całować go w szyję, jednocześnie rozpinając pierwszy guzik koszuli, którą miała na sobie. 

--------------

Tak wiem, chcecie mnie zabić. Ale ja was kocham :* :) 

Luthien, jak mogę się z Tobą skontaktować w sprawie szablonu?:)  

Dziękuję wszystkim za życzenia, a najbardziej za to, że czekacie na mnie. :) Jesteście moją siłą i największą motywacją. :)