Rozdział 8. Książki to wspaniałe źródło wiedzy

Dopadła mnie dzisiaj wena i nic nie mogło mnie powstrzymać przed napisaniem rozdziału! Powstał on w rekordowo szybkim czasie. :)

Hermiona ma spotkać rodziców we Francji? To jest zbyt proste. ;) 

Dziękuję za wszystkie komentarze. 

Zapraszam do lektury!

--------

             - Gratuluję! Jest Pani w ciąży!

            Ta wiadomość zawsze jest zaskoczeniem. Nieważne, czy dziecko było planowane i długo oczekiwane czy też nie. Tak było też w przypadku młodej kobiety, która właśnie dowiedziała się, że nosi pod sercem małą istotkę. Dziecko. Jego dziecko. Od razu w jej głowie pojawiły się setki pytań. Jak to możliwe? Przecież uważaliśmy. Co teraz będzie? Jak sobie poradzimy? A co na to wszystko powie On? Nigdy wcześniej nie myśleliśmy o dziecku a teraz praktycznie już je mamy.

            - W którym… miesiącu? – wydukała.

            - Początek trzeciego. Termin wypada na szóstego kwietnia. – Pani Magomedyk uważnie jej się przyjrzała. Widziała już wiele młodych dziewczyn, które dowiedziały się o ciąży w jej gabinecie. Zaskoczenie widoczne na twarzy przyszłej mamy wcale jej nie zaniepokoiło. – Przepiszę Pani witaminy wzmacniające, musi Pani teraz dobrze się odżywiać i absolutnie unikać sytuacji stresujących, to może zaszkodzić dziecku.

            - Tak, ma Pani rację. Nie chcę żeby mojemu dziecku coś się stało. – powoli zaczęło do niej docierać, że w kwietniu będzie prawdziwą mamą.

            - Bardzo cieszy mnie Pani postawa. Czy potrzebuje Pani zwolnienia lekarskiego do pracy?

            - Nie ma takiej potrzeby. Jestem asystentką głównego Magomedyka. Gdy zajdzie taka potrzeba on sam wyśle mnie na urlop.

            - Dobrze, tutaj jest recepta na witaminy wzmacniające. Proszę je zażywać dwa razy dziennie, rano i wieczorem, po posiłku. I widzimy się za miesiąc na wizycie kontrolnej.

            - Dziękuję. Do zobaczenia.

            Nicolett Subercaseux wyszła z gabinetu i automatycznie podążyła do apteki, gdzie zrealizowała receptę. Uśmiechnęła się w podziękowaniu, włożyła witaminy do torebki i swoje kroki skierowała w kierunku domu. Nie miała daleko, niecałe trzydzieści minut na piechotę. A podobno kobiety w ciąży powinny przebywać na świeżym powietrzu. Przy okazji powinna przeczytać kilka poradników dla przyszłej mamy. Dodatkowa wiedza na pewno jej nie zaszkodzi. Początkowe zdziwienie ustępowało miejsca radości. Naprawdę się cieszyła, że jest w ciąży. Wiedziała o tym dopiero od piętnastu minut ale już zdążyła pokochać tę małą istotkę. Płeć nie miała dla niej najmniejszego znaczenia. Aby urodziło się zdrowe. Tak, to jest najważniejsze. Niezależnie od tego jak zareaguje Ron ona i tak urodzi i wychowa to dziecko. Spotykali się niecałe pół roku a już los sprezentował im prawdziwą niespodziankę. Trochę obawiała się jego decyzji, w końcu nigdy nie rozmawiali o ewentualnym potomku. Czy ten okres czasu wystarczy do tego aby stworzyć kochającą się rodzinę? W końcu w jego życiu wciąż była Ona. Ron nigdy otwarcie się do tego nie przyznał ale dziewczyna czuła, że w jego sercu szczególne miejsce wciąż nie należy do niej. Wiedziała, że jej chłopak tęskni za tą, która kilka lat temu odrzuciła jego miłość. Nicolett pewnego wieczoru, gdy Ron został dłużej w pracy, przeczytała wszystkie listy od Hermiony. Miała z tego powodu ogromne wyrzuty sumienia ale to był jedyny sposób na poznanie perspektywy drugiej strony. Dowiedziała się z nich, że była Gryfonka darzy jej Rudzielca przyjaźnią i niczym więcej. Pisała o tęsknocie, o tym, że brakuje jej czasów, gdy ona, Ron i Harry byli nierozłączni. W żadnym z listów nie znalazła nawet najmniejszej wzmianki, że Hermiona czuje coś do jej chłopaka coś więcej. Ulżyło jej. Nie miała pretensji do panny Granger ani do Rona. Miała pretensję wyłącznie do siebie, że nie potrafiła dać chłopakowi tego, co pokochał w Hermionie. Przepełniała ją złość na samą siebie, że nie była wystarczająco dobra i nie umiała sprawić żeby zapomniał o byłej Gryfonce. Miała cichą nadzieję, że dziecko pomoże im zbliżyć się do siebie i stworzą razem kochającą się rodzinę. Nicolett była pewna, że uczucie jakim darzyła Ron’a było szczere.

            Z wieloma wątpliwościami i łzami w oczach weszła do ich wspólnego mieszkania, które dzielili od niecałych trzech miesięcy. Weasley czytał najnowsze wydanie lokalnej gazety, gdy zobaczył bliską płaczu dziewczynę od razu podbiegł do niej i mocno przytulił tak żeby poczuła się bezpiecznie i wiedziała, że ma w nim oparcie. Dla Nicolett było już tego za wiele i wybuchła płaczem.

            - No już, uspokój się. – Ron starał się pocieszyć swoją dziewczynę, delikatnie gładząc ją po włosach. – Powiedz mi co się stało.

            - Bo ja…my…trzeci miesiąc. – wydukała powstrzymując z trudem nową falę łez.

            - Nicolett, nic z tego nie rozumiem. Powtórz jeszcze raz tylko na spokojnie.

            - Będziemy mieli…ja jestem w ciąży! – wyrzuciła w końcu z siebie i ukryła twarz w ramionach chłopaka wybuchając po raz kolejny płaczem. Ron z początku nic się nie odzywał, w myślach analizował nową i niespodziewaną sytuację, w której się znalazł. Jego dziewczyna jest w ciąży, zostanie ojcem. Bycie rodzicem to strasznie odpowiedzialna sprawa. Własne potrzeby schodzą na dalszy plan a dziecko staje się najważniejsze i dotychczasowy tryb życia musi być dostoswany do niego. To jeszcze nie koniec świata. Owszem, chciał mieć dzieci jednak nie spodziewał się, że w tak szybkim tempie zostanie to zrealizowane. Tylko czemu akurat w tym momencie jego serce pękało z tęsknoty za Hermioną? Prawdopodobnie dlatego, że w  dawnym życiu to właśnie z nią planował założenie rodziny. Mimo wszystko na swój sposób kochał Nicolett  i chciał dla niej jak najlepiej. Teraz ona i dziecko muszą być dla niego najważniejsi. Wiedział, że dokładnie tego teraz oczekuje jego dziewczyna. Objął mocniej pannę Subercaseux i szepnął jej do ucha:

            - Bardzo się cieszę. – pocałował ją w czoło. – Nie martw się, wszystko będzie dobrze.

            Problem w obecnej sytuacji polegał na tym, że chyba sam w to nie wierzył.

***

            Hermiona i Draco siedzieli w jednej z paryskich kawiarni, których w stolicy Francji nie brakowało ale niewątpliwie tylko w tej w powietrzu można wyczuć magię i miłość. Ściany były pomalowane na brązowy kolor i ozdobione obrazami, na których królowały kwiaty. Do koloru ścian idealnie pasowały pomarańczowe zasłony zawieszone w dużych, drewnianych oknach. Na każdym stoliku stał niewielki wazonik ze świeżymi kwiatami, których zapach mieszał się ze świeżą kawą i ciastami. O tej porze klientów było jeszcze niewiele, a Ci, którzy postanowili rano odwiedzić kawiarnię czytali najnowsze wydanie lokalnej gazety, konsumując w ciszy śniadanie. Przy jednym ze stolików siedzieli oni. Ona, piękna młoda kobieta o falowanych lokach i czekoladowych oczach i on, niebieskooki mężczyzna z artystycznym nieładzie panującym na jego blond czuprynie. Ona jadła śniadanie a on przyglądał jej się z uśmiechem, popijając małą czarną.

            - Cieszę się, że Ci smakują. – odezwał się Draco, gdy Hermiona kończyła jest czwartego rogalika. Kelnerka przyniosła do stolika jej ulubione latte.

            - Pamiętałeś? – zapytała ze zdziwieniem dziewczyna, gdy upiła pierwszy łyk gorącej kawy.

            - A jak mógłbym zapomnieć? – chłopak odpowiedział całkowicie szczerze. – Chcesz dokładkę?

            - Nie, jestem najedzona. – uśmiechnęła się nieśmiało. – To było pyszne, dziękuję.

            - Cała przyjemność po mojej stronie. Jak skończysz pić kawę to będziemy się zbierać do Hogwartu, mam nadzieję, że nie urwą nam głowy za ten wypad.

            - Ja też. – przytaknęła Hermiona. – Tym bardziej, że wczoraj do późna siedziałam w Trzech Miotłach z Pansy i Hanną.

            - Babskie ploteczki? – zapytał Draco. Młody Dziedzic zawsze lubił kiedy kobiety spotykały się na plotki przy dobrym winie. Pamiętał z dzieciństwa, kiedy jego matka spotykała się z przyjaciółkami. Zawsze podczas służbowych wyjazdów ojca. Widział jaka była szczęśliwa i czuła się swobodnie. Obiecał sobie wtedy, że jego przyszła wybranka serca będzie zawsze czuła się w ich wspólnym domu bezpiecznie i bez najmniejszego skrępowania. Będzie zapraszać swoje przyjaciółki, kiedy tylko będzie na to miała ochotę a on, jako najlepszy mąż na świecie, dostarczy im do jedzenia i picia, czego sobie tylko zażyczą a potem zniknie w swoim gabinecie i nie będzie im przeszkadzał. Chyba że jego żona wyjdzie z domu na babski wieczór, wtedy zawiezie ją na miejsce a potem odbierze. O tak, będzie mogła liczyć na niego w każdej sytuacji.

            - Coś w tym stylu. – panna Granger rozejrzała się po wnętrzu kawiarni. – To bardzo piękne miejsce, często tu bywasz?

            - Jak tylko jestem w Paryżu to tak. Ostatnimi czasy spędzam tu więcej czasu niż w Londynie. Mają tu najlepsze Croissanty jakie kiedykolwiek jadłem. 

               - Zgadzam się z Tobą. - Hermiona upiła łyk gorącej kawy. - Kawa też jest pyszna. Co sprawia, że spędzasz tyle czasu w Paryżu?

           - A cóż innego niż interesy? Staram się podpisać bardzo ważny kontrakt i szczerze mówiąc opornie mi to idzie. - westchnął. - Druga strona jest bardzo wymagająca. 

              - Odpocznij czasem. - dziewczyna powiedziała to z nieukrywaną troską w głosie. Przypomniały się jej słowa Pansy A Draco…on już całkiem zatracił się w pracy. Młody Malfoy poczuł miłe ukłucie w środku wywołane tonem jej głosu. To bardzo przyjemne odczucie wiedząc, że ktoś się o Ciebie martwi.

            - Aż tak bardzo troszczysz się o mnie? – zapytał z zadziornym uśmiechem powodując niewielkie rumieńce na policzkach swojej towarzyszki. – Obiecuję, że jak tylko uda mi się doprowadzić do podpisania kontraktu o którym Ci wspominałem to odpocznę za wszystkie czasy. Zwolnię tempo mojego dotychczasowego funkcjonowania.

            - Kiedy mogę spodziewać się takiej drastycznej zmiany?

            - Jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli to za miesiąc, góra półtora.

            - Mam nadzieję, że do tego czasu nie wylądujesz w Świętym Mungu z przemęczenia.

            - Wiesz, wtedy mogłabyś zostać moją prywatną panią doktor a to jest bardzo kuszące.

            - Oh, Draco, ze zdrowiem nie ma co żartować. – teraz panna Granger zaczerwieniła się jeszcze bardziej niż poprzednio. Chłopak pokręcił tylko z dezaprobatą głową i uśmiechną się zadziornie.

            - Zbierajmy się. – powiedział, patrząc na zegarek. Położył na stole banknot o nominale przewyższającym dwukrotnie cenę zamówienia i pomógł Hermionie założyć płaszcz. Stolica Francji powoli budziła się do życia i na ulicy można było spotkać coraz więcej osób. Każdy był zajęty swoimi sprawami – uprawiali poranny jogging, szli do pracy, na zakupy. Dzień jak co dzień. W tłumie przechodniów wolnym krokiem wędrowali dawni wrogowie. Draco zarzucił rękę na ramię dziewczyny i przygarną ją do siebie tak że Hermiona szła wtulona w niego. O dziwo, nie przeszkadzało jej to. Było dość chłodno, więc ciepło bijące od drugiego człowieka było idealnym rozwiązaniem. 

            - Mogę o coś zapytać? – przerwała panującą między nimi ciszę.

            - Możesz.

            - Czemu mnie tutaj zabrałeś? – zapytała a Draco zatrzymał się i spojrzał na Hermionę. Domyślał się, że w końcu zada mu to pytanie.

            - Po prostu chciałem Ci udowodnić, że naprawdę się zmieniłem. – wyznał szczerze. – Uważam, że czyny lepiej to pokażą niż słowa. A dobrze wiesz, jak bardzo namieszałem w Twoim życiu.

            - Nie wracajmy do tego. – odpowiedziała panna Granger. Czując jego czarujący wzrok na sobie poczuła nagłą ochotę na pocałowanie go. A to na pewno nie był dobry pomysł. – Ale i tak dziękuję.

            - Jak już mówiłem, cała przyjemność po mojej stronie.

Niecałe dwie minuty później zadowoleni i najedzeni pojawili się w Hogsmeade. W wyśmienitych humorach, czego niepodważalnym dowodem był nieznikający uśmiech z ich twarzy, weszli do hotelu Młodego Malfoy’a. Pojawienie się tej dwójki nie uszło uwadze Harry’ego, który siedział na kanapie zawalony pokaźnym stosem pergaminów. Draco machnięciem ręki przywitał się z Potter’em i zniknął za drzwiami swojego biura a Hermiona podeszła do przyjaciela.

- Wiesz, wyglądasz trochę jak ja kiedyś. – zażartowała i usiadła obok niego.

- Tylko jak przypomnę sobie Ciebie to widzę jeszcze opasłe tomy zakurzonych ksiąg, których poza Tobą raczej nikt nie czytał.

            - I niech żałują! Książki to wspaniałe źródło wiedzy. – była Gryfonka wpadła w swój przemądrzały ton. – Co to właściwie za pergaminy? – Hermiona wzięła jeden i przeczytała temat. – Charakterystyka magicznych stworzeń związanych z czarną magią. Ambitnie, profesorze Potter.

            - Bardzo śmieszne. Jeśli mam być szczery to Twoje perfekcyjne wypracowania nie pozwalają mi za dobrze ocenić wypracowań moich uczniów.

            - Harry, nie bądź dla nich taki surowy. – zaśmiała się Hermiona.

            - Staram się. – Wybraniec zabrał jej pergamin.

- Czemu sprawdzasz prace uczniów tutaj? Nie mów, że nie dostałeś własnego gabinetu.

- Oczywiście, że dostałem ale wolałem się nie rzucać w oczy McGonagall. Wiesz jaka ona jest, nic się przed nią nie ukryje. Wczoraj maglowała Neville’a dlaczego tak dziwnie się zachowujemy. Na szczęście nic z niego nie wyciągnęła. – westchnął Harry. – Nie wiem, czy Ci wspominałem ale będę nauczycielem tylko do końca semestru.

- Rezygnujesz? – zdziwiła się była Gryfonka. – Myślałam, że lubisz swoją pracę.

- Lubię pewnie tylko…chyba wolę pracować jako Auror. Rozmawiałem już o tym z McGonagall ma znaleźć kogoś na moje miejsce. Ja przeniosę się do Londynu. Swoją drogą, co robiłaś z Draco? Radość biła od was na kilometr.

            - Wydaje Ci się. – panna Granger nagle zainteresowała się sufitem. – Jedliśmy tylko śniadanie.            

            - Śniadanie. – mruknął Harry. – Nie wiedziałem, że tak to się teraz nazywa. – złośliwy uśmiech nie znikał z twarzy jej przyjaciela. Hermiona pokręciła z dezaprobatą głową i sięgnęła po jeden z pergaminów.

            - Pomogę Ci sprawdzać, bo z takim tempem nie skończysz do jutra a dziś wieczorem czeka nas małe przyjęcie.