DELEGACJA (+18)

        Witajcie kochani! Dziękuję za tak liczne odwiedziny i za wszystkie komentarze :) Jeśli macie do mnie pytania (czy to związane z blogiem, czy też nie) pytajcie proszę na ask.fm (link macie po lewej stronie). Zachęcam także do kliknięcia "lubię to" na fanpage opowiadania na fb. :) 

          Zapraszam Was na miniaturkę nr. 3 Zawiera ona wątek +18 i kilka przekleństw. Czytacie na własną odpowiedzialność. :) Jest to moja pierwsza przygoda z opisem +18. 

------------

     - Cześć, już jestem! – Hermiona w tradycyjny sposób oznajmiła swój powrót do mieszkania, które kupiła dwa lata temu po zakończeniu Hogwartu. Odpowiedziała jej grobowa cisza. Znowu. Równie dobrze mogłaby witać się ze ścianą. Powiesiła letni płaszczyk na wieszaku i poszła do salonu. Pusto. Sypialnia. Pusto. Weszła do kuchni połączonej z jadalnią. Na stole leżała niewielka karteczka wyrwana z notesu.

Jestem z Harry’m w Dziurawym kotle na partyjce szachów.

                                                                                                                              Ron.

            Hermiona ze złości zmięła karteczkę i wyrzuciła ją do śmietnika. Dobrze znała partyjkę szachów. Nie dziwiła się wcale Ginny, że odeszła od Harry’ego i związała się z Blaise’m. Skończy się tak jak zawsze na pięciu piwach i późnym powrocie do domu. Nie tak wyobrażała sobie wspólne mieszkanie z narzeczonym. Przez pierwsze trzy miesiące było idealnie – wspólne gotowanie, spędzanie wieczorów na długich rozmowach, planowaniu przyszłości, spacerach i imprezach w gronie przyjaciół. A potem to wszystko Ron zamienił na partyjkę szachów i piwo (a raczej pięć piw) w Dziurawym kotle. Chcąc nie chcąc Hermiona przywykła do takiego stylu życia. Wracała z pracy z Ministerstwa Magii i samotnie spędzała większość wieczorów, czytając lub oglądając telewizję. Przywykła do tego tak bardzo, że czasem obecność Ron’a w domu ją irytowała. Od kiedy Ginny wyjechała z Blaise’m do Mediolanu nic już nie było takie samo. Bez niej nawet tęcza była szara. Często się kontaktowały, ale nic nie zastąpi kontaktu twarzą w twarz. Najgorsze było to, że nie mogła wygadać się komuś zaufanemu o trudnościach w pracy. Kiedyś Ron ją wysłuchał, pocieszył i podtrzymał na duchu, teraz ograniczał się do krótkiego:

            - Poradzisz sobie.

             Problem polegał na tym, że „poradzisz sobie” nie całkiem działało w relacjach z jej szefem, Draco Malfoy’em. Mimo zakończenia wojny ich relacje nadal pozostały chłodne. A wręcz lodowate. Ale chociaż już jej nie wyzywał od szlam. Hermiona uznała to za największy sukces jaki mógł zostać osiągnięty w ich komunikacji. Rozmowy ograniczyli do niezbędnego minimum.

            - Twoje zadanie. – Draco rzucał na jej biurko stos dokumentów, pod którymi drewniany mebel niebezpiecznie się uginał.

            - Na kiedy mam to zrobić? – pytała, bez patrzenia na niego.

            - Na wczoraj. – i wychodził.

   Mimo że Draco, dyrektor Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, starał się uwalić ją na każdym kroku zawsze wykonywała swoją pracę najlepiej jak potrafiła. I to go doprowadzało do szału. Gdyby ktoś kiedyś zapytał o najlepszego pracownika z Ministerstwa Magii, każdy (oczywiście oprócz Malfoy’a) odpowiedziałby bez chwili zastanowienia Hermiona Granger. Gdy Ron zaczął spędzać czas w Dziurawym kotle nawet była wdzięczna Malfoy’owi (oczywiście, nigdy się do tego nie przyznała nikomu), że zawalał ją robotą. Chociaż nie musiała siedzieć sama w domu. Ron wracał jeszcze później od niej, więc prawdopodobnie o niczym nie wiedział.

***

            Następnego dnia Hermiona wyszła z domu wcześniej, wolała opuścić mieszkanie zanim obudzi się Ron. Wrócił dopiero nad ranem. Nie miała najmniejszej ochoty na rozmowę z nim. Po drodze kupiła dwie jagodowe drożdżówki i sok pomarańczowy. Uznała, że zje śniadanie w pracy. Plus posiadania własnego biura. Usiadła przy biurku i zaczęła powoli jeść pierwszą drożdżówkę, przeglądając Proroka codziennego. Do jej gabinetu wszedł Draco. Oczywiście bez pukania, Hermiona nawet nie przypominała mu już o tej formie grzecznościowej.

            - Nie ładnie jest jeść w czasie pracy. – upomniał ją i usiadł na fotelu naprzeciwko jej biurka. Spojrzała na niego z nieukrywaną niechęcią.

            - Zaczynam dopiero za piętnaście minut. Czego chcesz?

            -  Czeka nas wyjazd służbowy do Barcelony, będziemy się starać dogadać z tamtejszym Ministerstwem w sprawach szkolnictwa i wymian międzyszkolnych.

            - Naprawdę? – Hermiona uśmiechnęła się szczerze, co było rzadkością z uwagi na towarzystwo jej szefa. – Barcelona? Kocham to miasto!

            - Nie jedziemy tam na wakacje tylko na konferencję, więc ubierz jakieś seksowne ciuszki. – ruszył zadziornie brwiami. – Musimy zrobić na nich dobre wrażenie.

            - Już ja Ci pokażę seksowne ciuszki, Ty niewyżyta fretko! – nagle Barcelona przestała być tak interesująca, w końcu on też tam będzie. – Kiedy lecimy?

            - Dziś wieczorem. – Hermiona zakrztusiła się drożdżówką. – Granger, jak chcesz umierać to nie przy mnie, wolę uniknąć tłumaczenia się dlaczego byłem przy tym obecny. O dwudziestej mamy świstoklika. – Hermiona spojrzała na niego z rządzą mordu w oczach.

            - Czemu mówisz mi o tym dopiero teraz? Kiedy ja mam się przygotować do wyjazdu?

            - Teraz. – Draco wstał i zaczął kierować się w stronę drzwi. – Znaj moją łaskę, daję Ci dziś wolne. O dziewiętnastej trzydzieści widzimy się w holu głównym Ministerstwa. – i wyszedł.

            - Świnia. – mruknęła pod nosem Hermiona.

            - Słyszałem!

***

            Hermiona wróciła do mieszkania dopiero o czternastej w dość przygnębionym humorze. Nie miała ochoty na wcześniejszy powrót – chodziła po ulicach miasta bez większego celu. Perspektywa spędzenia dwóch dni w towarzystwie Malfoy’a w jej ukochanym mieście wcale nie była zachęcająca. Gdyby nie on to skakałaby z radości. Pocieszające było to iż jutrzejszy dzień był w miarę wolny, bo konferencja miała odbyć się dopiero o dwudziestej. Postanowiła wykorzystać to na zwiedzanie miasta. Z Malfoy’em czy bez miała w planach dobrze się bawić.

            - Cześć, co tak wcześnie? – Ron siedział w jadalni i tosty z dżemem wiśniowym. Pewnie niedawno wstał, pomyślała Gryfonka.

            - Mam wolne, wieczorem czeka mnie wyjazd służbowy.

            - Mhmm. – mruknął Ron i wrócił do czytania gazety. – Gdzie lecisz?

            - Do Barcelony. – Hermiona przystanęła w progu jadalni. – Pójdę się spakować.

            Ruszyła do sypialni, gdzie w rogu stała szafa. Spod łóżka wyciągnęła niewielką walizkę. Przez chwilę stała przed szafą i myślała co do niej zapakować. Krótkie szorty, koszulka, kapelusz i okulary przeciwsłoneczne to pakiet na zwiedzanie miasta. Szlafrok, koszula nocna na ramiączkach, kosmetyczka. No i ubrania na konferencję. Hermiona przeszukała szafę w poszukiwaniu odpowiedniego zestawu. Po chwili uśmiechnęła się złośliwie.

            - Chciałeś seksownych ciuszków to będziesz je miał.

            Po spakowaniu wszystkiego, co niezbędne Hermiona usiadła na łóżku. Zaczęła rozmyślać o Ron’ie. Każdy zauważyłby, że coś jest nie tak. Ron nawet nie przejął się faktem, że wyjeżdża służbowo. Nie zapytał się czy jedzie sama czy z kimś. Nawet nie zapytał ile jej nie będzie. No bo po co, przecież nie będzie za nią tęsknił. Co się stało, że zaczęli się nawzajem unikać?

            - Hermiona? – do sypialni wszedł jej narzeczony. – Idę do pracy, dziś mamy dostawę towaru więc pójdę wcześniej pomóc George’owi. – Uważaj na siebie w Barcelonie.

***

            - Mamy jedno łóżko? – Hermiona obeszła cały apartament, który dostali w hotelu Hilton. – Jak to możliwe?! Pomijam, że spodziewałam się dwóch, osobnych apartamentów… Ale jedno łóżko? To żart! – Hermiona chodziła w kółko ze zdenerwowania.

            - Przecież próbowałem to wyjaśnić w recepcji! – Draco rozłożył ręce w geście bezradności. – Zaszła jakaś pomyłka, a nie mają żadnych wolnych pokoi.

            - Ty śpisz na kanapie!

            - Chyba sobie kpisz, Granger! – Draco wstał z fotela i podszedł do niej. – Zapomnij! Sama śpisz na kanapie!

            - To chyba Ty sobie kpisz, Malfoy! – założyła ręce na biodra.

            - Więc co proponujesz, geniuszu? A nie, przepraszam! Z tym geniuszem to przesadziłem!

            - Podły jesteś! – Hermiona spojrzała na łóżko. Było całkiem spore. Podeszła do kanapy i wzięła niewielkie poduszki, które ułożyła na środku łóżka, przedzielając je na pół. – To moja połowa, a to Twoja! – wskazała.

            - Ja śpię od strony okna!

            - Zachowujesz się jak dziecko! Proszę bardzo, śpij sobie. – spojrzała na zegarek. Dochodziła dwudziesta druga. Jeśli chciała jutro zwiedzić Barcelonę powinna położyć się niedługo spać. Wzięła koszulkę nocną, szlafrok, kosmetyczkę i bez słowa poszła do łazienki. Byli tu niecałe dwie godziny a ona już chciała go udusić. Jak ma wytrzymać jeszcze tyle godzin? I za jakie grzechy jest skazana na towarzystwo tego rozkapryszonego arystokraty? Te i wszystkie inne pytania „uciekły” z jej głowy, gdy zanurzyła się w ciepłej wodzie. Kąpiel zawsze działała na nią relaksująco i pomogła zapomnieć o wszystkich złych myślach i wspomnieniach. Dla odmiany zaczęła myśleć o sobie pozytywnie. W końcu jestem bardzo dobrym i sumiennym pracownikiem w Ministerstwie Magii. Mam wielu znajomych, z którymi uwielbiam spędzać czas. Jestem zadowolona z tego jak wyglądam, w końcu moje włosy nie są jedną wielką szopą. Mam sporo planów na przyszłość, chcę podróżować i ciągle poszerzać swoją wiedzę i zainteresowania. A przede wszystkim, chcę…

            - Granger, do jasnej cholery! – usłyszała walenie pięścią w drzwi. – Ile Ty tam będziesz siedzieć? Inni też tutaj mają swoje potrzeby!

            - Zaraz wychodzę! – wyszła z wanny i zaczęła przebierać się w koszulkę nocną, pomstując przy tym Malfoy’a. Gdy stanęła przed lustrem dopiero zdała sobie sprawę w co jest ubrana. W tym momencie szczerze pożałowała, że nie ma nic innego. Ale co poradzić, że takie koszule nocne lubiła najbardziej. Szkoda, że tylko Ron tego nie doceniał.

            - Granger! – znowu to walenie w drzwi. Hermiona podeszła do drzwi i hardo spojrzała mu w oczy.

            - Przecież już wychodzę!

            Przeszła obok niego z podniesioną dumnie głową, usiadła na swojej połowie łóżka i zaczęła nakładać na zgrabne nogi czekoladowy balsam. Natomiast zszokowany Draco nie mógł oderwać od niej wzroku.

            - Co się gapisz? – burknęła. – Zwolniłam łazienkę.

            - Wiesz, co Granger. Czasem zazdroszczę tej wyleniałej wiewiórce, że ma takie widoki każdej nocy. No chyba, że ubrałaś się tak specjalnie dla mnie. – uśmiechnął się zadziornie. Hermiona posłała mu mordercze spojrzenie, chwyciła poduszkę i rzuciła w niego. – Ostra jesteś. – zaśmiał się, odrzucił poduszkę w jej kierunku i wszedł do łazienki. Po chwili usłyszała jak nalewa wody do wanny.

            - Problem w  tym, że ta wyleniała wiewiórka nie interesuje się takimi widokami. – mruknęła cicho, tak żeby jej nie usłyszał i położyła się na swojej połowie łóżka, okrywając się kołdrą po same uszy.

***

            Hermiona wstała jutro przed ósmą w wyjątkowo dobrym humorze. Do spotkania z przedstawicielami hiszpańskiego Ministerstwa zostało jeszcze bardzo dużo czasu, a perspektywa spędzenia dnia w Barcelonie była niesamowicie kusząca. Nawet leżący (oczywiście na swojej połowie) obok Draco Malfoy nie będzie w stanie zepsuć jej tego dnia. Spojrzała na niego. Nie był tak bardzo denerwujący, gdy spał i nawet jego towarzystwo w tym monecie było całkiem znośne. Właściwie to był całkiem przystojny i ładnie zbudowany. Był przykryty od pasa w dół i Hermiona po chwili przyłapała się na tym, że uważnie mu się przygląda. Dziewczyna zarumieniła się nieśmiało, wstała z łóżka i poszła do łazienki. Po dwudziestu minutach była już kompletnie ubrana i zrobiła delikatny makijaż, taki jak najbardziej lubiła. Włosy zostawiła rozpuszczone, jej długie kręcone loki układały się bardzo ładnie. Tak wyszykowana i w świetnym humorze wyszła z łazienki.

            - Ale z Ciebie ranny ptaszek. – mruknął Draco, leżąc wygodnie na łóżku. Wciąż bez koszulki.

            - Mam dziś dużo do zrobienia. – Hermiona zaczęła wkładać potrzebne rzeczy do torebki.

            - A skusisz się na śniadanie? – wstał z łóżka. Wciąż bez koszulki. Spał w długich, czarnych dresowych spodniach. – Zamówiłem dla nas.

            - Nas? – spojrzała na niego ze zdziwieniem. – Od kiedy Ty jesteś taki miły dla mnie?

      - Daj spokój. Wieczorem mamy ważne spotkanie, więc musimy przywyknąć do swojego towarzystwa i wypaść na nim dobrze. – podszedł do niej i chciał założyć jej za ucho kosmyk włosów. Hermiona złapała jego rękę.

   - Może i musimy przywyknąć do swojego towarzystwa i wypaść dobrze ale waż się mnie dotykać! – spojrzała mu prosto w oczy.

      - Jak sobie życzysz. – warknął i poszedł otworzyć drzwi. Po chwili przyniósł do salonu tacę ze śniadaniem. – Jeszcze ciepłe rogaliki z dżemem brzoskwiniowym i kubek gorącej kawy. – postawił posiłek na stole. – Pasuje Pani takie śniadanie, panno Granger?

           - Ostatecznie. – uśmiechnęła się prowokująco. – Skąd wiedziałeś, że dżem brzoskwiniowy to mój ulubiony? – sięgnęła po pierwszy rogalik.

          - Nie wiedziałem. – wzruszył ramionami. – Ja też go bardzo lubię. Mówiłaś, że masz dziś dużo do zrobienia. Co planujesz?

        - Zwiedzanie miasta. – Hermiona upiła łyk kawy. – To piękne miasto, moje ulubione.

    - Skoro to Twoje ulubione miasto to czemu Weasley jeszcze z Tobą tu nie był?

    Hermiona poważnie zastanowiła się nad tym pytaniem. Sama je sobie wiele razy zadawała, ale odpowiedź była bardzo prosta.

      - Ron nie podziela mojej pasji podróżnika. W zasadzie nie podziela żadnej mojej pasji. – uśmiechnęła się niemrawo. – On… - zawahała się - …podziela jedną pasję z Harry’m, piwa i szachy w Dziurawym kotle.  – nie wiedząc czemu, wyznała mu prawdę. I od razu zaczęła tego żałować. Przecież zaraz ją wyśmieje.

       - To wcale nie dziwię się Ginny, że odeszła od niego i związała się z Blaise’m. – Draco domyślił się, że nie jest to łatwy temat i postanowił delikatnie go przekierować. Hermiona była mu naprawdę wdzięczna. – A teraz, kiedy będą mieć… - przerwał szybko.

            - Co będą mieć?

            - Nie, nic.

      - No mów, nie umiesz kłamać! – Hermiona postanowiła nie odpuszczać. Draco spojrzał na nią wzrokiem zbitego psa.

           - Twoja przyjaciółka mnie zabije. Tylko obiecaj mi coś. Jak Ginny Ci powie to udawaj przed nią, że nic nie wiesz. Zgoda? – przytaknęła skinieniem głowy. – Byłem u nich kilka dni temu i wtedy się dowiedziałem. Tobie chcą powiedzieć o tym osobiście.

     - Ale co? Powiedź w końcu! – Hermiona siedziała jak na szpilkach.

       - Zostaniesz ciocią. Ginny jest w ciąży.

      - Coooo?! Na Merlina, jak się cieszę! – dziewczyna w przypływie radości prawie przytuliła Malfoy’a. W ostatniej chwili się opanowała.

      - Tylko ani słowa, że wiesz o tym, bo mnie zabiją. – Draco pogroził jej palcem.

***

            Hermiona Granger spędziła cudowne po południe w Barcelonie. Zobaczyła wszystkie zabytki jakie miała w planach – aleję La Rambla, Park Güell, Sagrada Familia, Port Vell, Parc de la Ciutadella, budynki autorstwa Gaudiego, Museu Nacional d’Art de Catalunya oraz Camp Nou. Wiadomość o ciąży Ginny była cudownym zaskoczeniem. Dziewczyna cieszyła się na samą myśl, że zostanie ciocią. Najmłodsza córka Weasley’ów zasługiwała na prawdziwe szczęście i Hermiona wierzyła, że odnalazła je przy Zabini’m. Dobrze, że chociaż ona jest szczęśliwa. Zbliżała się godzina siedemnasta, uznała, że powinna już wracać. Czas przygotować się na spotkanie służbowe a wolała uniknąć kłótni z Malfoy’em że spędza zdecydowanie za dużo czasu w łazience. Gdy weszła do apartamentu jej szef leżał wygodnie rozłożony na kanapie i czytał jakąś książkę. Wciąż bez koszulki. Rzucił w jej kierunku krótkie, lekceważące spojrzenie i wrócił do lektury. Hermiona nie pozostała mu dłużna, wyminęła go bez słowa i poszła do łazienki przygotować się. Po odświeżającym prysznicu postanowiła wyprostować loczki i spiąć włosy w kok. Ubrała się zgodnie z poleceniem Malfoy’a – w seksowne  ciuszki. Ciekawie jak Ci się to spodoba, fretko, pomyślała ze złośliwym uśmieszkiem na ustach. Tak wyszykowana wyszła z łazienki i usiadła na fotelu naprzeciwko niego, zakładając nogę na nogę. Gdy Draco ją zobaczył książka wypadła mu z ręki.

            - Takie seksowne ciuszki miałeś na myśli, szefie? – uśmiechnęła się z nieukrywaną satysfakcją.

            - Wiesz, możemy się trochę spóźnić na to spotkanie. – poruszył zadziornie brwiami i oblizał bardzo seksownie i bardzo powoli swoje usta. Hermiona nie dała po sobie poznać, że jej to się spodobało i pokazała mu środkowy palec.

            - Pieprz się.

            - Jeśli chcesz, to czemu nie. – uśmiechnął się.

***

            Spotkanie przebiegło w miłej atmosferze i byli uczniowie Hogwartu nie zauważyli kiedy wybiła północ. Wracali w bardzo dobrych humorach do swojego apartamentu. A to wszystko przez wino, które wypili do kolacji z przedstawicielami hiszpańskiego Ministerstwa Magii. Panna Granger za wszelką cenę starała się iść prosto. Niestety nie pomagała jej w tym jej słaba głowa a tym bardziej wysokie szpilki, które miała na sobie. Draco zaoferował swoje ramie na co dziewczyna od razu się zgodziła.

            - Na Merlina, to wino było pyszne.

            - Masz ochotę na jeszcze jedną butelkę? – Draco miał o wiele silniejszą głowę.

            - A skąd je weźmiesz? – dziewczyna wpadła w atak głupawki i nie mogła opanować swojego śmiechu.   

         - Mam swoje sposoby. – weszli do apartamentu. – Siadaj tutaj a ja zaraz wrócę. – Hermiona usiadła na kanapie i przeciągnęła się. Po dziesięciu minutach chłopak wrócił z butelką wina, które panna Granger okrzyknęła swoim ulubionym i tacą z owocami oraz bitą śmietaną.

         - Tęskniłaś? – uśmiechnął się i usiadł obok niej.

         - Za Tobą nie ale za winem tak. – pokazała mu język. Draco pokręcił głową i rozlał wino do kieliszków. – Może jakiś toast? – Hermiona zdjęła szpilki i przysunęła się bliżej chłopaka.

     - Jak sobie życzysz. – Draco objął ją ramieniem i przygarnął jeszcze bliżej. – Więc za co chcesz wznieść toast?

         - Za szczęście. – stuknęli się kieliszkami. 

   - Myślałem, że jesteś szczęśliwa w życiu prywatnym. Bo w pracy to ja jestem przeszkodą do Twojego szczęścia. – oboje się zaśmiali.

       - Jak mam być szczera to w pracy jest mi lepiej niż w domu. Nawet jak Ty się tam pałętasz.

        - Mogę Ci jakoś pomóc?

     - Wiesz, jak to dziwnie brzmi z Twoich ust. – oparła głowę o jego ramię. – Mi nikt nie może pomóc. Sama się wpakowałam w to bagno to i sama muszę się z niego wydostać.

   - Czy Ty mówisz o wyleniałej wiewiórce? – Hermiona zachichotała.

     - Jesteś okropny. – kolejny łyk wina. – Ron jest, a raczej był dobry. Zmienił się i wydaje mi się, że kogoś ma na boku.

      - Na Merlina, jak można być z taką kobietą jak Ty i szukać wrażeń gdzieś indziej?

      - Widać można. – westchnęła. – Z resztą, nie chce o nim mówić. Lepiej opowiedz co Ty robisz poza dręczeniem mnie w pracy?

  - Staram się aktywnie spędzać czas, sporo podróżuję. Kocham sport więc dużo jeżdżę na snowboardzie. Ale lubię też poleżeć plackiem na plaży z dobrą książką.

   - Mówisz jakbym słyszała siebie, wiesz? Wymieniłeś to, co uwielbiam. Aktywny wypoczynek to są najlepsze wakacje. Kiedyś z rodzicami bardzo często wyjeżdżaliśmy w góry na narty lub snowboard. A potem zaręczyłam się, zamieszkałam z nim i wyjazdy się skończyły.

    - Powiem to raz więc słuchaj mnie uważnie. Jesteś najinteligentniejszą osobą w Ministerstwie a nie dostrzegasz tego, że on Cię hamuje i nie pozwala iść do przodu.

   - Dostrzegam, tylko nie potrafię odejść. Chyba się przyzwyczaiłam do niego i takiego życia. I dziękuję za komplement.

    - Jesteś silna, ale z każdym dniem ta siła, którą masz w sobie słabnie. – dotknął jej policzka. – Nie pozwól mu na to.

    - Zapamiętam to. – uśmiechnęła się i odepchnęła jego rękę. – Co tam dobrego jeszcze przyniosłeś? Uwielbiam truskawki. – Hermiona wzięła jedną truskawkę i posmarowała owoc bitą śmietaną. Gdy chciała ją wziąć do ust trochę bitej śmietany spadło na jej dekolt. Oboje spojrzeli sobie prosto w oczy, Hermiona nieświadomie przygryzła wargę. Draco uznał to za przyzwolenie, przysunął się do dziewczyny i jednym, namiętnym pocałunkiem pozbył się odrobiny śmietanki z jej dekoltu. Granger cicho jęknęła.          Było jej dobrze. Za dobrze.

     - Wyleniała wiewiórka to frajer, bo nie potrafi zająć się tak cudowną kobietą. – szepnął jej prosto do ucha. – Ja wiem jak się Tobą zająć, przy mnie szybko byś nie zasnęła w takich ciuszkach. Jeśli kiedyś zmienisz zdanie to wiesz, gdzie mnie szukać.

***

            Od powrotu z Barcelony minął tydzień. Minął także tydzień od zerwania zaręczyn. Nie stało się to przez Malfoy’a. On nie miał z tym nic wspólnego. Ron po prostu odszedł. Gdy Hermiona wróciła z Hiszpanii na stole leżał list, w którym były narzeczony wyjaśnił jej powód odejścia. W pięciu linijkach Ron podsumował cały ich związek a na końcu dodał „nie pasowaliśmy do siebie”. Hermiona miała przeczucie, że za tym kryło się coś więcej. Ale nie przejęła się tym. Prawdę mówiąc poczuła, że jej skrzydła znów są wolne i spodobało jej się to uczucie. Rozpłakała się. Bynajmniej nie ze smutku ale przez śmiech ze szczęścia, którego nie mogła opanować. Gdy Ginny odwiedziła ją trzy dni temu i powiedziała o ciąży Hermiona radość miała wypisaną na twarzy. Zgodnie z prośbą nie wydała Malfoy’a i udała, że o niczym nie wiedziała. Co do Draco i incydentu w Barcelonie… Nie zdradziła wtedy Ron’a. Brzydziła się zdradą. Nie chciała robić sobie też złudnej nadziei, że Malfoy coś do niej poczuł. To, że przestał mówić do niej szlama nie oznacza, że przestał tak o niej myśleć. Poza tym i tak stał się wystarczająco miły – zmienił termin wykonywania zadań z wczoraj na jutro. Postanowiła zapomnieć o całym wyjeździe do Barcelony. Jakby nigdy to się nie wydarzyło. Tylko to zdjęcie było przeszkodą. Hermiona trzymała je w swoim kalendarzu i nie potrafiła tak po prostu go wyrzucić.

     Kończyła właśnie pracę na dziś, do gabinetu wszedł jej szef i bez słowa usiadł na krześle naprzeciwko.

       - Jutro masz wolne. – postukał palcami w biurko.

     - A z jakiej to okazji? – odłożyła ostatni dokument. – Nie chciałeś mi dać wolnego nawet jak byłam chora.

     - Pojutrze lecimy na Ibizę więc chcę Ci dać czas na spakowanie się.

     - Na Ibizę? Kolejny wyjazd służbowy?

    - Taaa. – mruknął. – Widzisz jak oni nas męczą. – uśmiechnął się zadziornie.

   - Takie męczarnie mogę przeżywać każdego dnia, Ibiza jest na pewno pięknym miejscem. – Hermiona przeciągnęła się na fotelu.

   - Nawet ze mną? Będziemy tam tydzień.

   - A widzisz, i tu pojawia się problem.

   - Jędza. – warknął. – Jutro o siedemnastej jestem u Ciebie i teleportujemy się na Ibizę.

   - A nie użyjemy świstoklika, jak to mamy w zwyczaju? – dziewczyna zdziwiła się. Draco podszedł do niej i szepnął prosto do ucha:

   - Niektóre rzeczy się zmieniają, Granger. Zapamiętaj to sobie.

***

            Tym razem dostali osobne apartamenty. Hermiona sama nie wiedziała czy cieszy się z tego powodu, czy wręcz przeciwnie. Obiecała sobie już dawno temu, że zapomni o incydencie, który miał miejsce w Barcelonie, ale nie było to takie proste. Z reguły jest tak, że jeżeli chcemy o czymś zapomnieć to myślimy o tym jeszcze intensywniej. Panna Granger kończyła rozpakowywać swój bagaż. Z jednej strony tygodniowy wyjazd służbowy był dość dziwny, nigdy nie wyjeżdżali na tak długo i zawsze używali świstoklika a nie teleportacji. Ale z drugiej strony jest w końcu na Ibizie. W miejscu, które słynie z niekończących się imprez i Hermiona miała zamiar to wykorzystać. W końcu, bez Ron’a, mogła się porządnie wybawić.

     Do pokoju wszedł Draco, oczywiście bez pukania. I bez koszulki. Był w dresowych spodniach. Miał ze sobą butelkę ulubionego wina Hermiony i dwa kieliszki. Postawił to wszystko na stoliku obok łóżka.

   - Na Merlina, Malfoy, ubierz się, bo wystraszysz połowę ludzi z hotelu.

     Draco pokręcił tylko głową z dezaprobatą i rozłożył się wygodnie na jej łóżku.

    - Połowa ludzi marzy o tym, żeby być ze mną w tym pokoju. Ciesz się, Granger.   

- Więc z jakiej okazji ten wyjazd? – Hermiona poczuła, że zaraz się zarumieni więc postanowiła zmienić temat – Czemu akurat tu wysłało nas Ministerstwo?

   - A kto powiedział, że to Ministerstwo nas wysłało? Ja nas tu wysłałem.

   - O czym Ty mówisz? – dziewczyna podeszła do niego, co Draco od razu wykorzystał. Pociągnął ją w taki sposób, że Hermiona po chwili leżała na łóżku, a on na niej.

    - To co słyszałaś. – pierwszy delikatny pocałunek w szyję. – To nie jest żaden wyjazd służbowy tylko wakacje. – drugi dokładnie w to samo miejsce, Hermiony serce biło jak szalone.

   - To dlaczego nie powiedziałeś mi tego od razu. Nawet nie wzięłam odpowiednich ciuchów na wakacje. Poza tym pobyt w tym hotelu kosztuje majątek.

   - Nie martw się o to. O ubrania też, jutro pójdziemy na zakupy. Potrącę Ci za to z wypłaty. – zaśmiał się.

   - To chyba przez resztę życia będę pracować za darmo.

   - Może przez resztę życia już nie będziesz musiała w ogóle pracować. To jak, zostajesz tu ze mną na cały tydzień czy wracasz do Londynu?

   - Zostaję. – tym razem to Hermiona go pocałowała. – Draco, co my robimy? – zapytała, gdy przestali się całować. Chyba pierwszy raz od dłuższego czasu nazwała go po imieniu.

    - Nic czego żadne z nas by nie chciało. – założył kosmyk włosów za jej ucho. – Idź spać, bo od rana zwiedzamy wyspę.

       - Zwiedzimy całą? – uśmiechnęła się.

      - Jeśli tylko chcesz to tak. Poza tym czekają nas szalone imprezy i wiele, wiele innych atrakcji. – pocałował ją w nos i wstał z łóżka. – Idę do siebie, dobranoc.

            Hermiona usiadła na łóżku z lekko czerwonymi policzkami. Jej serce powoli wracało do wybijania normalnego rytmu, co pomagało jej odzyskać zdroworozsądkowe myślenie. Chyba zwariowała, że zgodziła się na pobyt tutaj z Malfoy’em. Noc w tym pałacu na pewno kosztowała kosmiczną sumę pieniędzy. Zarabiała całkiem nieźle ale to i tak pobyt tutaj przekraczał jej możliwości finansowe. Przecież powiedział Ci, że masz się nie martwić wydatkami, odezwał się głosik w jej głowie. To szaleństwo. Tak samo jak to, że ją pocałował i ona jego też. Hermiona wyszła na taras i spojrzała w rozgwieżdżone niebo. Teraz już nie będzie tak łatwo zapomnieć. W głębi serca, dobrze wiedziała, że nie chce o tym zapomnieć. Chce, żeby to trwało już zawsze, nawet jeżeli zawsze w tym wypadku oznacza tydzień.

     - Wykorzystam ten czas. – powiedziała, patrząc w niebo. Co będzie potem? Tego nie wiedziała, na razie nie chciała o tym myśleć. Weszła do pokoju i przebrała się w koronkową koszulę nocną, tę samą, którą zabrała ze sobą do Barcelony. Zarzuciła na siebie szlafroczek, wzięła butelkę wina i dwa kieliszki, które przyniósł chłopak i wyszła z apartamentu.

    - A kogo to moje oczy widzą? – uśmiechnął się, gdy otworzył drzwi i zobaczył za nimi Hermionę. Dziewczyna przejechała wskazującym palcem po jego nagim, umięśnionym brzuchu i zmysłowo przygryzła wargę.

   - Miałam przyjść, gdy zmienię zdanie. – mruknęła.

   - Zapraszam. – Draco wziął ją za rękę i pociągnął do pokoju. – Co chcesz robić? – usiedli na kanapie.

 - Myślę, że znajdziemy ciekawe zajęcie. – uśmiechnęła się zadziornie i usiadła mu na kolanach.

    - Podoba mi się to zajęcie. A to podoba mi się jeszcze bardziej. – powiedział, gdy Hermiona zdjęła szlafroczek. – Moja ulubiona koszulka.

   - Czuję, że Ci się podoba. – Hermiona dotknęła dłonią przez spodnie jego męskości, Draco przymrużył oczy i cicho mruknął. – Mogę sprawić, że będzie Ci jeszcze lepiej. – szepnęła mu do ucha. Zeszła z jego kolan i zabrała się za ściąganie jego spodni.

     - Miona, Ty chyba nie chcesz…

     - Zamknij się, Malfoy. – siedział już w samych bokserkach, spodnie miał opuszczone do kostek. – Mogę robić to na co mam ochotę. – włożyła rękę pod jego bieliznę i zaczęła go masować jednocześnie całując podbrzusze. Samym dotykiem wyczuła, że miał się czym pochwalić. Chłopak odchylił głowę do tyłu, jego oddech przyśpieszył. Po pieszczotach ręką wzięła go do ust. Na początku delikatnie, bawiła się językiem. Drażniła go, ale widziała ile przyjemności z tego czerpał. Ona też, od zawsze kochała miłość francuską. Chociaż Ron starał się skutecznie z niej to wyplenić. Hermiona wyczuła odpowiedni moment i zaczęła pieścić go namiętniej, pomagając sobie przy tym ręką.

     - Miona… Kochanie, dłużej nie wytrzymam. – wyjęczał. Przerwała swoje zajęcie i spojrzała mu prosto w oczy, po czym przejechała po jego męskości swoim mokrym językiem. Nie przerywając kontaktu wzrokowego.

    - O to mi chodzi, nie powstrzymuj się.

    

      Nie przestała pieścić go oralnie, gdy dochodził w jej ustach.

***

      Kilka godzin później leżeli na łóżku w apartamencie chłopaka i rozmawiali. Chyba pierwszy raz spokojnie i bez wzajemnych złośliwych docinek. Pochodzili z różnych światów ale mimo to byli  do siebie bardzo podobni. Draco był samotnym człowiekiem – wraz z zakończeniem edukacji w Hogwarcie zakończył swoje legendarne podboje. Wolał skupić się na rozwijaniu kariery zawodowej, licząc, że pewnego dnia znajdzie kobietę swojego życia. Z ojcem nie utrzymywał kontaktów od kilku lat, jego rodzice się rozeszli krótko po Bitwie o Hogwart. Narcyza zamieszkała w centrum Londynu i dosyć często Draco składał jej wizyty.

    - Naprawdę też lubisz kuchnię orientalną? – odkryli kolejną wspólną rzecz.

    - Lubię. – Draco pogłaskał ją delikatnie po ramieniu i pocałował w szyję. – Lubię też inne rzeczy, a jak będziesz niegrzeczną dziewczynką to Ci pokażę. – uśmiechnął się zadziornie. Przekręcił się na drugi bok i sięgnął ręką po jedną z kostek lodu, w których chłodził się zamówiony szampan. Wziął ją do ust i zaczął ściągać koronkowe figi. Nim dziewczyna zdążyła cokolwiek powiedzieć Draco wypluł kostkę lodu, która potoczyła się gdzieś na podłogę i dotknął lodowatym językiem jej najczulszego punktu. Hermiona głośno krzyknęła z rozkoszy, jaka rozpłynęła się po jej ciele. – Kochanie, nie krzycz tak głośno. Za ścianą są inni goście, ktoś może nas usłyszeć. – kolejne dotknięcie. – Pokrzyczysz jak będziemy u siebie w domu.

    Na początku drażnił ją dokładnie w taki sam sposób jak ona jego, delikatnie i bez pośpiechu. Jedną ręką dotykał jej brzucha a drugą zaczął wspinać się znacznie wyżej aż natrafił na jej piersi. Hermiona oddychała coraz głośniej i coraz szybciej. Kilka razy wyjęczała jego imię, jedną rękę zacisnęła z całej siły na kołdrze a drugą zatopiła w jego włosach. Jego pieszczoty stały się coraz namiętniejsze. Czuł, że Hermiona jest blisko orgazmu ale miał dla niej przygotowany inny koniec. Gdy od spełnienia dzieliły ją sekundy Draco przerwał pieszczoty i jednym mocnym pchnięciem wszedł w nią. Dziewczyna oplotła go nogami, dzięki czemu mógł wejść jeszcze głębiej. Wystarczyło jeszcze tylko kilka pchnięć żeby dziewczyna przeżyła najmocniejszy orgazm w swoim życiu, krzyk rozkoszy został zagłuszony namiętnym pocałunkiem.

      - Chyba jeszcze nie skończyliśmy. – oblizała wargi, gdy oderwali się od siebie.

   - Chciałabyś. – poruszył się w niej, co wywołało przyjemny skurcz. – Mówiłem Ci, że przy mnie tak szybko nie zaśniesz.

            Następnego dnia zwolnili jeden apartament.

***

   Tydzień minął wyjątkowo szybko. Jak dla niej było to za szybko. Spędzili go na zwiedzaniu wyspy, pływaniu, opalaniu się, rozmowach do późnej nocy, zakupach, sportach (głównie wodnych) i oczywiście na niekończących się imprezach. Często się kochali – w łóżku, pod prysznicem, na kanapie, na puchatym dywanie w salonie, na stole, w nocy na prywatnej plaży… miejsce nie miało znaczenia, liczyli się tylko oni. Spędzili ze sobą każdą chwilę i Hermiona nie miała absolutnie go dość. Wręcz przeciwnie – chciała więcej. Stało się to przed czym się tak bardzo broniła – zakochała się w nim bez pamięci. I to właśnie było najgorsze. Draco zaoferował jej tydzień na Ibizie, a ona na to przystanęła. Nie powiedział, co będzie, gdy tydzień dobiegnie końca. Nie żałowała niczego, cieszyła się z każdej wspólnej chwili, pamiętała każdy pocałunek. Te wspomnienia będą jej towarzyszyć do końca jej życia. Każda bajka kiedyś się kończy, niestety nie zawsze szczęśliwie.

            Siedziała na tarasie ich apartamentu i czekała na Draco, który poszedł załatwić coś w recepcji. Dziś mieli zjeść ostatnią kolację na wyspie, a jutro rano wrócić do Londynu. Ubrała się w małą czarną, którą kupili kilka dni temu w jednym z ekskluzywnych sklepów. Hermiona miała spore wyrzuty sumienia, bo Malfoy wydał na nią fortunę. Ale on za każdym razem powtarzał, żeby się tym nie przejmowała.

    - Już jestem. – chłopak podszedł do niej z ogromnym bukietem czerwonych róż. – Dla Ciebie. – podał jej kwiaty i pocałował w czoło.

     - Dziękuję. – uśmiechnęła się niemrawo. Chłopak od razu zauważył, że coś jest nie tak.

    - Miona, co się stało? Nie cieszysz się, że wracamy do domu?

     - Cieszę się. – westchnęła i spojrzała w jego niebieskie oczy. – Tylko co potem? Co z nami?

   - Nie wiem. – odpowiedział. Poczuła nieprzyjemne ukłucie w okolicach serca. A więc jednak. Tydzień. Ani dnia więcej. Draco zobaczył, że zaszkliły się jej oczy. – Nie wiem, co będzie bo nie wiem jakiej udzielisz odpowiedzi.

            - O co Ci chodzi?

         - Chciałem poczekać z tym do kolacji, ale skoro tak się niecierpliwisz to zadam Ci to pytanie teraz. Hermiona – był niesamowicie poważny – tydzień spędzony tutaj z Tobą był niesamowity. Różnie między nami bywało, ale jednego jestem pewien. Kocham Cię i chcę spędzić z Tobą resztę życia. – klęknął przed nią i wyjął z kieszonki niewielkie, czerwone pudełeczko. Gdy je otworzył Hermiona ujrzała najpiękniejszy pierścionek jaki w życiu widziała. – Uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

***

            Nadszedł grudzień. W dzień przed Bożym Narodzeniem Hermiona krzątała się po kuchni nucąc pod nosem jedną z ulubionych piosenek. Sprawdziła raz jeszcze zapasy w lodówce, jutro na kolacji Bożonarodzeniowej będzie sporo osób – państwo Weasley’owie, Georg z Angeliną i dziećmi, Ginny i Blaise z ich pięcioletnią córeczką – Margaret. Święta w gronie najbliższych są najlepsze. Nalała do kubeczka soku pomarańczowego i poszła do salonu, gdzie w najlepsze bawiły się  najważniejsze osoby w jej życiu – mąż i syn. Siedzieli na dywanie przed kominkiem i układali wieże z klocków. Hermiona uśmiechnęła się widząc roześmianą buzię synka.

            - Mama! – chłopiec wyciągnął w jej kierunku rączki. – Daj pić.

         - Proszę, Kochanie. – Hermiona podała synkowi kubek z sokiem i usiadła na fotelu. Uwielbiała na nich patrzeć, gdy się bawili. – Jak wypijesz to idź umyć ząbki. Zbliża się pora spania.

            - Mamoooo, muszę? – chłopiec spojrzał na nią błagalnym wzorkiem. Oczy odziedziczył po niej.

            - Wiesz, że trzeba słuchać mamusi, Scorpius. – Draco poczochrał blond włoski synka i usiadł na kanapie obok żony, obejmując ją ramieniem. Trzylatek westchnął i poszedł ze spuszczoną głową w stronę łazienki.

     - On jest niesamowity. – zaśmiała się Hermiona. – Całkiem jak jego tata.

Byli małżeństwem od pięciu lat. Bardzo się kochali i jak w każdym dobrym małżeństwie zdarzały się kłótnie. Czasem po zaciętej wymianie zdań Draco w ramach kary lądował na noc na kanapie. Żadna ich kłótnia nie trwała dłużej niż dwa dni, a zgodę najczęściej pieczętowali namiętnymi wieczorami w sypialni. Kilka razy w miesiącu wychodzili do kina, teatru lub na kolację do ekskluzywnej  restauracji. Draco lubił dawać swojej żonie kwiaty, najczęściej bukiet czerwonych róż – na każdą rocznicę a także bez okazji. Uwielbiał sprawiać jej tym radość. Dwa lata po ślubie na świat przyszedł Scorpius. Ich synek rósł jak na drożdżach i był dumą swoich rodziców. Nim się obejrzeli maluch skończył trzy latka i na tę okazję dostał od taty swoją pierwszą dzieciną miotłę. Od tamtego czasu codziennie uczył się na niej latać pod czujnym okiem Draco. Podczas gdy Hermiona pilnowała aby ich synek chodził wcześnie spać, jadł o tych samych porach zdrowe posiłki, Draco przy każdej możliwej okazji rozpieszczał Scorpius’a do granic możliwości.

- Przecież od tego są tatusiowie. – tłumaczył, próbując udobruchać żonę, gdy po raz kolejny najmłodszy członek rodziny Malfoy’ów objadał się słodyczami przed obiadem.  

- Strach pomyśleć jak rozpieszczałbyś córkę.

Draco na samą myśl o córce uśmiechał się szeroko. Do kompletnej wizji jego wymarzonej rodziny brakowało tylko córeczki tatusia. Jego księżniczki. Widział jak Blaise szalał na punkcie swojej córki, Margaret, która bez dwóch zdań była jego oczkiem w głowie.  

Gdy Scorpius zasnął Hermiona poszła do salonu, gdzie jej mąż wkładał do pudełka zabawki syna.

- Mały już śpi. – usiadła na kanapie.

- Ale my chyba tak szybko spać nie pójdziemy. – położył się, kładąc głowę na jej kolanach. – Masz ochotę na wspólną kąpiel?

- A jak myślisz? – nachyliła się i pocałowała go w usta. – Ale najpierw chcę Ci coś dać.

    Hermiona wstała z łóżka i podeszła do drewnianej komody, z której wyjęła niewielką paczuszkę. Po czym usiadła na kolanach swojego męża.

     - Myślałem, że prezenty dajemy sobie jutro, Skarbie. – Draco objął ją w i pocałował w szyję.

       - Wiem, ale ten prezent jest wyjątkowy i chcę dać Ci go teraz, gdy jesteśmy sami. – pani Malfoy przygryzła wargę. – No dalej, otwórz.

      - Ale Ty swój prezent dostaniesz jutro. – Draco uśmiechnął się i zaczął rozpakowywać paczuszkę. – Na Merlina… - wydusił z siebie, gdy wyjął z niej niemowlęce buciki. Dobrze wiedział, co one oznaczają. Taki sam prezent dostał od Hermiony, gdy była w piątym tygodniu ciąży ze Scorpius’em. Jego serce zaczęło mocniej bić. Czuł, że przepełnia go niesamowite szczęście a do niebieskich oczu napływają łzy.

            - Szósty tydzień. – Hermiona przytuliła się do swojego męża. – Zaczęłam coś podejrzewać i dziś poszłam do lekarza, gdy Ty byłeś z małym u Narcyzy. Nie chciałam nic Ci mówić dopóki nie byłam pewna na sto procent.   

     - Kotku, nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę. – Draco położył dłoń na jeszcze płaskim brzuchu Hermiony. – Kocham Cię. – pocałował ją w usta. – Kocham Ciebie, Scorpius’a i nasze najmłodsze maleństwo.

            - Słyszysz, maluszku. – położyła swoją dłoń na dłoni męża. – Tatuś i mamusia bardzo Cię kochają.

***

Dwudziestego dziewiątego sierpnia na świat przyszła Isabella Emma Malfoy.